Ondan ayrılmanın bana güç geleceğini biliyordum. Fakat bunun bu kadar korkunç, bu kadar acı olacağını tasavvur edememiştim.
Her zaman ki gibi babaannemi ziyarete gittim.Hiç değişmeyen hâliyle yine sessizliğine bürünmüştü.Sessizliğin verdiği sükutu ile ona çektiğim nasılda belli.
O hep kendi halinde biri oldu .
Acısınıda hüznünüde kalbinin en muteber yerde saklar,kimse görmesin dokunmasın diye..
Kendine has yaşadı bunca yıl.
Çok düşkündür bana.Nene torun ilişkisi değil bir arkadaş muhabbbeti vardır aramızda.Saçıyla oynarım ellerini avucuma koyar koklarım en derinden .Elleri nasır tutmuştur geçmişin izinden derin acılardan.Birtek ben anlarım onun acısını evet ben anlarım çünkü herkes ona afaki bakarken ben ona bir kitap gibi bakıp sayfalarında dolaşır dururum.Benim ona sevgim çok başkadır.Anlat deseler bir kelama sığdıramayacak kadar acizimdir.
Bugün onun bu fotoğrafını çekerken bir hâyli düşündüm,ağladım.Yorgun bedeninin verdiği hâletin içinde kendimi tasavvur ettim.Nasıl da bir çaresizlikti bu.Saatlerce etkisinde kayboldum.Yaşlanıyorsun ve ömür denen sermayenin yavaş yavaş sona erdiğini görüyorsun.
Çok garip.
Vakitler öncesinde bir yerde bir söz duymuş idim,derki: “Acıyı gel bana sor.
Ne vakit konuşsam kan gelir ağzımdan.
İşte bir mendil,en fazla bu kadar kanayabilir!”İşte benim babaannemde gördüğüm histe tamda böyle..
Ne zaman onu düşünsem kalbimin en derinliklerinde onun izine rastlarım.Bana çok şey öğretti çok şey kattı hayatın sırrından..
Yeterki bakmak ile görmek arasında saklı olan o ince çizgiyi bana öğretene kadar..
Rabbim senden ebeden razı olsun gül kokulum.
