Ben bir tavan arası insanıyım, belki de hep öyle kalacağım,
Orada yaşamasam bile;
Ben hep bunun için doğmamış biri olacağım,
Her zaman yalnızca nitelikleri olan biri;
Her zaman kapısı olmayan duvarın önünde kapının açılmasını bekleyen biri olacağım.
Hiçbir şey mutluluğun bir çatı katının üzerine düşen rengârenk yansıması kadar hoş olamaz. Hepimizin geçmişinde mavi renkli bir tavan arası vardır.
Sayfa 517Kitabı okudu
Ben aşk’ın ilk heyecanını sevginin kalıcılığını güvenin değerini kalp ritimlerinin önemini sahiplenmenin güzelliğini ellerinin içindeki ellerimin terlemesini karşılıklı çay içmenin sanki dünyanın en güzel yerinde en güzel anı yaşıyormuş gibi hissettirmesini bir isimin yüzümde oluşturduğu gülümse gitsin diye gökyüzüne baktığımda daha fazla gülmeme
Bir aşık için, değil bir arkadaşına sevgilisinden bahsetmek, sevgili adının bir başka dudaktan duyulması bile tahammül edilmez acıları getirir. Bu da yine aynı toplumsal yapının ahlâk ölçüleriyle izah edilebilir. Bu bakımdan eski âşıkların sevgililerine nezaketin son perdesinden "Sana ey canımın canı efendim / Kırıldım küstüm incindim gücendim" diye sitem etmelerini bile cür'etkârlık kabul eden o anlayış ile şimdilerin adına aşk evliliği denilip bir yıl sonra küfürler, kavgalar, sille-tokat trajedilerle sona eren birlikteliklerini aynı aşkın görüntüleri kabul etmek çok zordur.
Sayfa 248 - Kapı YayınlarıKitabı okudu
Hiç kuşkusuz en yoksul ayak işçisinin tavan arası bile Goriot Baba’nın Madam Vauquer’in evindeki odası kadar kötü döşenmiş olamazdı. Bu oda insanın içini üşütüyor, yüreğini daraltıyordu, hapishane odalarının en hüzünlüsünü andırmaktaydı.
Tavan Arası
Gezdim cihanı, çektim felaket; bunca serencam geçti başımdan.
Nagah edeydim, kah yalın ayak, kah başı kabak; gezdim gördüm bunca vilayet.
Vardım bir şehre, çarşısı Pazar; bilmeyen gezer, bilenler sezer.
Dediler,’’derviş!’’,’’ne semtten geliş?’’,’’var mıdır bir iş?’’
Dedim ‘’seyyahım!’’,’’sadık-ı rahım, kendime şahım, başımda