– Neden aniden buralara kadar geldin? diye sordum korku içinde...
– Nikâhımıza Efendimiz (a.s.m.) şahit olsun diye düşündüm, dedi
derin bir tefekkür içinde. Eğer bu dünyada bu evlilik nasip olmazsa,
ahirette yine şahidimiz Âlemlerin Efendisi (a.s.m.) olsun istedim.
Beni fazla heyecanlandırmamak için:
– Sen Hifa ve Süheyb’in hikâyesini okudun mu, diye sordu
– Hem de her harfini içime kazıyarak.
– Ben Süheyb olmaya razıyım, sen de Hifa’m olur musun?
Dünya tefekkür tarihine ‘Durbakalımhelecilik’ geçmezse, babama
yapılmış en büyük haksızlık olacaktır bu.
"Hakikat şu ki, ne doğu yekpare bir bütündür, ne batı. Tefekkür, hiçbir kıtanın inhisarında değildir."
Burada üstüne nefs psikolojisi açısından tefekkür edebileceğimiz hadis-i şerif, Efendimiz(sav)'in buyurdukları şu mübârek cümledir:
"Çocuk, babanın sırrıdır."
Sayfa 584
bedende gizlenmiş olan sezgi, içgörü, duyusal iyileşme ve esrime haline dair muazzam güçleri anlatmaktadır. Bedeni biz olmadan da bir şekilde işini yapan ve ona doğru biçimde “davranırsak” bize kendimizi “iyi hissettirecek” olan bu “öteki” olarak düşünme eğilimindeyiz. Birçok insan, bedenine sanki bir köleymiş gibi davranır ya da belki iyi davransa bile, bir köleden farksız olarak istek ve geçici heveslerini yerine getirmesini talep eder.
(Dipnot: Bedende bir iyilik duygusuna (hatta bazıları buna bir neşe duygusu der) neden oluyor gibi görünen doğal maddeler vardır. Serotonin gibi bazı maddeler iyi belgelenmiştir. Geleneksel olarak bu hallere ibadet, meditasyon, tefekkür, içgörü, sezginin kullanılması, esrime hali, dans, bazı fiziksel etkinlikler, şarkılar ve ruhun gireceği diğer derin durumlarla ulaşılır.
Ayrıntı YayınlarıKitabı okuyor
“İnsanlara gösteriş için, onların rızalarını almak için amel yapıp, sonra da bunu Allah Teâlâ'nın kabul etmesini istemek yakışır mı? Hırsı, şımarıklığı, azgınlığı ve dünyaya düşkünlüğü bırak. Sevincini ve neşeni biraz azalt. Biraz hüzünlü ol. Çünkü sen, hüzün evinde ve dünya hapishanesindesin. Resûl-i Ekrem [sallallâhu aleyhi ve sellem] daima tefekkür ederdi. Sevinçleri az, hüzünleri çoktu. Az gülerdi. Sadece başkasının kalbini ferahlandırmak için tebessüm buyururlardı."
Abdülkadir Geylani
Sayfa 46
