Herkes şaşırıyor. Ben iç dengemi kaybetmedim. Demek bütün bu üzüntüleri yaşamaya ihtiyacım varmış.
Aklımın içini örümcek ağları sardı. Kafamın sandalyelerinde elbiseler, gömlekler, çoraplar birikmeye başladı. Kurduğum hayaller, bir bekar odasının dağınıklığına boğuldu.
Benim içimdeki çocuk büyümedi. Yıllardır taşıyorum içimdeki çocuğu; yaşamadığı için büyümedi hiç, amcası.
Sayfa 114 - İletişim YayınlarıKitabı okuyor
Oysa kitaplardan söz ederken sesin ne kadar farklıydı.
Neden beni görünce gülüyor? İnsanlardaki zavallılığı, önce çocuklar seziyor galiba.
Biliyorum, kendi derdimle çok ilgilendiğimi söyleyeceksiniz. Daha önce de söylediler. Elimi kolumu, insanların en alıngan taraflarına çarpıyormuşum; bana çarpılınca da bağırıyormuşum
Sayfa 133Kitabı okuyor