Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.24
Okumak için çok heyecanlıydım çünkü kapak tasarımı ve arkasındaki yazı beni etkiledi. Kitabı okurken beni hayal kırıklığına uğrattı. Olaylar fazlasıyla yavaş ilerliyor. Başta olan birkaç olay hoşuma gitmişti ama sonra kendini tekrar etmesi beni sıktı. Bir de söylemeden yapamayacağım çok fazla Harry Potter kitabıyla ilgili terimler vardı ve beni çok boğdu. Tabi ki Harry Potter hayranı olabilirsin ama bu da çok fazlaydı. Eğer çok fazla genç kurgu okuruysanız bu kitabı okumanızı tavsiye etmem çünkü çoğu olayı sizde çok kolay tahmin edebilirsiniz ve benim gibi sıkılabilirsiniz. Genel olarak yazarın kendini tekrarladığını düşünüyorum çünkü yazarın diğer iki kitabı da buna benzerdi. Yine 3 kişi arasında geçiyor. Bence artık bundan vazgeçmeli. Daha farklı konularda yazarsa belki okuyabilirim.
Tavsiye etmiyorum ama yine de siz bilirsiniz.
Z RAPORU
“Havası ilaç, denizi kitap bir yerlere gidelim.”
Z Raporu kitabıyla herkese merhaba. Ali Lidar’dan düz yazı tarzında yine bir solukta okunabilecek, günlük iç döküşler, aklında kalan anılar gibi ne bulursa yazmış olduğu yazılardan oluşan bir kitap. Yine okurken burda ne diyor ya böyle dediğim yerler vardı. Ama bana hiç sıkıcı gelmedi. Altını çizdiğim bir sürü yer oldu yine. Bu kitabını da daha önce okumuştum ve şiir kitabı gibi yine bir zamanlar yanımdan ayırmadıklarım arasındaydı. Sizler de ağır yorucu kitaplar okumaktan sıkıldığınız zaman sizi tekrar okumaya yönlendirecek kitaplar arasında .okurken ‘tam olarak bunu söylemek istiyordum’ düşüncesiyle sıkça karşılaşabilirsiniz. Kitapla kalın…
Fazlasıyla nahif ve zarif bir kitaptı benim için. Yazar vermek istediği mesajları öyle güzel paylaştırmış ki öykülerin içine, her seferinde tekrar tekrar kalemine hayran kaldım. Her bir öyküsü, her bir sayfası hakkında sayfalarca yazı yazılabilecek bu kitabı herkes en az bir kere okumalı bence :,)
Ayfer Tunç'un öyle bir dili var ki cümleleri içimi delik deşik edip geçti. Sonu tahmin etmenin ya da bilmenin bir marifet olmadığını yüzüme çarptı. Sona giderken yüzüme buz gibi soğuk su fırlatılmış etkisiyle yer yer defalarca çarpıldım, sirkelendim. Hep uyanık tutuyor.
Romantik kurgu yani aşk romanı sevmem. Ama bu kitap başka. Aşk sadece kitabın kapağı sanki gerisi dolu dolu yaşam, anılar, izler, yaralar...
Tekrar okurum. Bu sefer tek çift sırasıyla. Belki de çok uzun sürede okuduğumdan bazı ortak anıları Umut'un (birinci kısımda) nasıl anlattığını hatırlamak istedim. Alıp bir çırpıda ama sindirerek okuyun. Iyi okumalar.
Kitap toplam 5 bölümden oluşuyor: Savaşı Düşünmek, Ebedi Faşizm, Basın Hakkında, Öteki Sahneye Girdiğinde, Göçler Hoşgörü ve Hoşgörülmezlik. Özellikle son bölüm bana göre en iyi kısımdı. İlk bölüm savaş ve onun ne kadar kötü etkileri olduğu yönünde ki zaten bu durumdan epey yakındığım yazı var ve kendimi tekrar etmek istemiyorum.
Ebedi Faşizm bölümü yine dikkat çekici lakin burada temel olgumuz Faşistlik ve Milliyetçilik kavramlarının aynı olmadığını anlamak üzerine. Önce bu ikisinin farkını bileceğiz. Kısaca değinirsek de Faşistlik kendi ırkından başka kimsenin yaşamasına olanak vermezken Milliyetçilik bir toprağın üzerinde yaşayan herkesin o toprağı sonuna kadar savunmasını temel alır. Bu iki olgu arasında nasıl bir fark dersek de Faşistlik için Hitler en iyi örnek olur. Milliyetçilik konusunda ise 81 ilde verdiğimiz şehitler ve toplumca tek yumruk olmamız en temel örnekler gösterilebilir.
Basın konusunda konuşmayı bile değersiz buluyorum günümüzde. Dördüncü bölüm de aslında iyi bir bölümdü. Bir inanca sahip olanla bir inancı olmayanın arasında oluşan farkı anlatıyordu yazar. Son bölüm ise günümüzde bile büyük sorunlara yol açan göç olayı. Bu konuda da düşüncemiz değişmeyecek. +60 yaş item olanlar alsın evinde beslesinler demeye devam edeceğiz. Kimsenin eşine, çocuğuna laf atan insanlara ihtiyacımız yok. Olur öyle diyenler de alıp evinde beslesin, fazlası var ama diyeceklerimiz bu kadar.
Hepimize iyi okumalar dilerim..
Hikaye kapağına ve arka tanıtım yazısının aksine bildiğiniz dram türünde.Konusuna da 2 kırgın ruhun birbirinde huzur bulup,yeniden hayata tutunmaları diyebiliriz belki.Daha çok kadın karakter January'nin gözünden ve ağırlık olarak onun hikayesi ana eksenine alarak.Ama kitabın yaklaşık 200 sayfası beni çok sıktı.Çünkü trajedilerini kadın karakterin çok büyüttüğünü ve sürekli sürekli tekrara düştüğünü,aralarındaki duygusallığın -etkilenmenin okuyucuya geçmediğini düşünürken son 150 sayfası beni kalbimden yakalayan kısım oldu .Özellikle January'nin babasının kızına yazdığı mektuplardan çok etkilendim.Bu son kısımları güzeldi ve kitabı benim için orta seviyeden güzel ve huzurlu bir hikaye bakışına çıkardı.:)
Kısaca konuyu özetleyeyim eserle ilgili yorumlarımı sonraya bırakayım.
Briçkasıyla semt semt dolaşıp, yabancısı olduğu bu semtlerdeki çiftlik sahipleriyle tek tek görüşüp (bazılarıyla bir davette rastlaşır, bazılarını bizzat görmeye gider) kendini sevdiren, iyi dostluklar kurup sonrasında bu dostlarla ölü can alışverişi yapan baş kahramanımız
"insanlar hoşlarına giden şeyleri çabuk unuturlar, rahatsız oldukları ise beyinlerine çakılmış bir çivi gibi hep orada durur." diyor Mahmut Coşkun. Sanırım ben de bir süre Neşet'i unutamayacağım. Neşet kim mi? Neşet roman boyunca omuzlarından tutup, sarsıp, "kendine gel artık!" diye bağırmak istediğim biri. Neşet beni görse o
Kitabı bitirdikten sonra bir müddet kendime gelemedim. Nasıl güçlü bir anlatım. Bazı sahnelerde aşırı korktum gerçekten. Kitaba ara verip devam ettiğimde ise tekrar okumakta zorlandım açıkçası. Bazı sahneler sanki yazı değildi de o an ben oradaymışım gibi hissettirdi. Bu yüzden korkarak ve tırsarak okumuş oldum. Etkileyici bir kitaptı. Konusuna girip heyecanı yok etmek istemiyorum ama arka kapak zaten kitap hakkında az çok bilgi veriyor. Tavsiye ederim.
