Uzun zaman sonra bir kitabın beni bu denli sarsması, bu kitabın Livaneli’ye ait olması bana şuan bu incelemeyi yazdırıyor. Evet sarsıldım, sadece kitabın sonunda değil kitap boyu yazarın insan ilişkilerinin üzerinde durması, bu ilişkilerin aşamaları, var olan duygularımızın ölesiye irdelenmesi... Duygularımızın yokluğunda her şey daha da kolay olur diye düşünürken aslında hiç de öyle olmadığı... Livaneli hikaye anlatmayı seviyor kitap içinde türlü türlü hikayeler anlatıyor bize, eh ben de hikaye dinlemeyi sevenlerdenim ne de olsa varsın anlatsın diyorum. Kitapta imrendiğim, ilgimi çeken bir konu da Ahmet‘in ’sevgili’ ismini verdiği kucaklama aleti oldu. Hani çok sarılırsa kemiklerini kırar insanın diyince ciddi olmadığını sandığımız alet. Livaneli‘nin bu kitabı ters köşelerle dolup taşıyor. İkizlere karşı hep bir ilgim olmuştur kitapta da ikizlerden bahsediyor sanarken bile bi bakıyorum hooop ters köşe! Kitabın adı bile ters köşe olur mu yahu? Valla oluyormuş! Kitapta bir yerde Mehmet’in “Ben bir insanım.” sözü bana Huzursuzluk’taki Hüseyin’in “Ben bir insandım.” sözünü hatırlattı. Kitaplar karakterler farklı da olsa yaşanan acılar, çekilenler meğer ne kadar da ortakmış! Yine de çabuk bitti demeden geçemeyeceğim. İyi yazılmış kitaplar hep çabuk bitiyor işte...
Şöyle bir silkelenip kendime geleyim diyenlere sürpriz sonlu Livaneli kitabı sabah, öğle, akşam 3 öğün tavsiye🤗
