Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.13
Haksızlık karşısında yardım eli uzatmak yerine sanki film izler gibi seyre koyulan insanlar...Hatta bununla yetinmeyip elindeki telefonlarla yaşanılanı kayıt altına alanlar...Bu görüntüleri izleyip, iki vahvahtan sonra kendi konforlu hayatına geri dönenler...Size de tanıdık gelmedi mi?Dünyada olup biten her şeyi görüyor ama ses çıkarmıyoruz.Ve
9/10 puan verdi
İlerleyişimiz için Kibrit Biriktiriyourz...
Bilim-kurgu dalında okunacak güzel bir kitap, distopya türünün güzel örneklerinden biridir. Kitapta beğendiğim düşüncelerden biri; bir gün kitapların gerçekten yakılmasına karar verildiğinde buna toplumun yüzde 90'nın tepkisiz kalacağı düşüncesi, çünkü günümüzde insanların çoğu kitapları kendi hayatları için, kendi yaşam standartları için bir alet olarak görmektedir. Sosyal hesaplarından bunları paylaşmaları,sadece fotoğraf ögesi olarak kullanmaları bunları gösterir. Kendi egoları için bir nevi kitapları kullanmaktadırlar. İşte bu insancıklar kitapların yakılmasına izin verirler. Bugün yazar olmayan, gereksiz yazarlara hayranlık duymaları ve yazarlık kültürünü yaktıkları gibi....
Kitap,Bosna'da yaşanan zulmü ve bu zulme her zamanki gibi tepkisiz kalan dünyayı yeterince açık ve net anlatmış.Okurken kimi yerde gözlerim doldu...Çünkü kadınlar artık tecavüze uğramamak için ölümü en iyi kaçış yolu olarak görmüşler.Gerçekten insanın içine sindiremeyeceği olayları o insanlar bizzat yaşamış.Yaşanan vahşet karşısında bu vurdumduymazlık da hayret verici.Gerçi başka ülkerde de bu vahşetlerin hâlâ devam ediyor olması ve ülkelerin yine üç maymunu oynamasına da artık şaşırmıyorum.Okuyup pişman olmayacağınız ama bir nebze de olsa rahatınızı kaçıracak bir kitap...
Yorgun Hikmet,
Kendini bile anlamakta zorlanan,
Hayallerinde bile korkan Hikmet.
Mış gibi yapmaktan usanan,
Sevgi’de sevgisizliği, Bilge’de bilgisizliği bulan Hikmet.
Derdi kendini tanımak olan,
Hep arada kalan Hikmet.
İçinin mevsimleri tabiatla zıt olan,
‘Sizi anlıyorum’ gözlerinin sahteliğinden başı ağrıyan Hikmet.
Sonra kendisini de dinlerler diye çok dinleyen,
ama artık konuşma sırası kendilerine geçen Hikmet’ler.
Hikmet I, Hikmet II, Hikmet III, Hikmet IV…
Okumak ve anlamak kolay değil Oğuz Atay’ı, belki biraz yaş almanız ya da yaşanmışlığınızın olması gerekiyor. Biraz Hikmet olmalı bu kitabı anlamak için. Yoksa kitabın sonunda, filmin çok karışık olduğunu söyleyen adama, “Sonunda çocuk ölüyor işte.” diyen kız gibi olur tepkiniz. İnsan başkalarını hızlıca dinler, atladığı yerler de olur, önemsemez çünkü. Ama kendisi öyle midir? Konuştuğunda her bir sözü anlaşılsın ister, emek ister, vakit ister. İşte bu yüzdendir, bazı kitapların içinde öyle bulursunuz ki kendinizi, yavaş yavaş okuyup özümsemeniz gerekir, ona diğerlerinden daha fazla vakit ayırmanız gerekir. Çünkü konuşan bizizdir, içimizdeki Hikmet’lerdir. Bu kitabı bu sebepten bu kadar uzun sürede okudum. Daha önce kitabı okuyan bir Hikmet'in altını çizdiği yerleri iki kez okudum, sonra ben altlarını çizdim, bazı sayfaları okuyup düşündüm. Bunu gerektiriyordu kitap. Ona ayıracak ilginiz, sabrınız, vaktiniz varsa okuyun.
Birisi size bi durum karşsinda çok azarlayici ve üslubunu bozarak hakaret edip bağırıp çağırıyorsa emin olun ki o an en aciz kişi odur ve sizin tepkiniz yolunuza devam etmek olsun
Ivan Gonçarov'un 1859'da yayınlanan romanıdır.
Oblom; Rusçada köken olarak “enkaz”, Azerbaycan’da ise “tembel” demektir.
Oblomovluk; ''Üşeniyorum öyleyse yarın''dır.
Hepimiz zaman zaman oblomovluğa yakalanmışızdır.
Hayatın tek düzeliği, standartlaşma ve birbirinin aynı zamanlar, mekanlar, ortamlar, olaylara verdiği tepkidir.
Oblomovluk; tembellikten de ziyade şuurlu bir atalet durumudur.
Her şeyin farkında olma ve birkaç adım ötesini görme halidir. Olaylara fazlasıyla vakıf olup, üzerinde düşünüp hesapladığı halde hayata geçirmek için çaba sarf etmeme, dolayısıyla dış şartlar değişene ya da iyileşene kadar eylemsizliğin en iyi çözüm olduğu düşünme halidir.
Oblomov'un üstünden çıkarmadığı eski püskü yeşil hırka bana Leyla ile Mecnun'daki ''Mecnun'' karakterini anımsatmıştır. :)
Ve son olarak ''Herkes hiç kimsenin oblomovluğuna karışamaz'' :)
