Bir gün Poyraz diğer gün Arif öteki gün başkası...
Hep sevdik, gerektiğinden fazla sevdik
Ve sonunda terk edildik...
Delirdik, tüm kentler tüm evren çalkalansın artık
Terk edeninde başına gelir elbet, gelsinde her an ölüp ölüp dirilmek nedir anlasın
Biliyorum kaybettiğimi ve ustalıkla kabulleniyorum. Haberin yok perspektifimi genişletiyorum.
Yakından ve uzaktan seni hâlâ çok seviyorum. Çaresizliğimi, ıssız başıma kalışımı düşlüyorum.
Hafifledim, sakinleştim, duruldum fakat unutmadım.
İçeri kimsesiz, içerisi yangın yeri,
dışarısı yapay portakal ve lale bahçesi.
Anlamını yitiren baharları büyüttüm,
Güneş sahilin kumlarını kavuruyor.
Benim ise ellerim kış ayazında gibi üşüyor.
Oysa yaz-kış sıcaklığımı yalnızca sen bilirdin.
Felaketti, sönük mevsim geçişim,
Benden gidişin,
Senden geçişim,
Terk edilişim,
Ustalıkla kabullendim.
Ama vazgeçmedim.
Unutmadım,
Haberin yok.
@ 
Emirhan Şener
… +72
Git, tenim soğuyana kadar
Ve sönene dek tüm yıldızlar
Geri dönmemek üzere git
Son şiirim bitene kadar
Yaşa, yarını görene kadar
Uçan son kuş düşene kadar
Farkedersin muhakkak
Ruh bedeni geçene kadar
Ve öl, değerini görene kadar
Somutluğu terk edene kadar
Ardında kimse yokmuşçasına öl
Ne de olsa bu son gidişin.
Jülide, tam düşerken karşıma sen çıktın.
“Geride kaldım ben. Dünde kaldım. Üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin önemi yok. Dünde kaldım, hevesim kaçtı, durdum. Sonra ayaklarım sana bahsettiğim o tuhaf yere götürdü beni. Geride kalanların gittiği yere. Bu yaşa gelmiş adamın söyleyeceği şey değil ama ben herkese küstüm Jülide. Bildiğin çocuk gibi küstüm. Kırgın çocukların oyunu terk etmesi gibi, alıp başımı giderim sandım, olmadı.”
Tarık Tufan 
Düşerken
"Seni uğurladım, sana kavuştum, seni terk ettim.
Bilmem kaç kilometre yol gittim.
Evren kaydı.
Sen göğüs kafesimden milim kaymadın.."