Son birkaç yılda ne çok insan çıktı hayatımdan. Hepsini hatırlıyor; hepsini düşünüyorum. Kalanlar benimdir demek isterdim ama kimse kalmadı biliyorum. Şimdi son bağımı da kopartıp gidiyorum. Artık sadece bir kişiyi değil, kimseyi sevmiyorum.
aklım bir gün almayacak;
bu gelen kimdi,
günlerden neydi,
evin yolu neredeydi.
kalbim bir gün vazgeçecek;
atmaktan yorulacak,
sonra duracak.
sen hiç bilmeyeceksin ama
ne aklım unutacak seni,
ne kalbim bırakacak sevmeyi.
senden öncekileri nasıl unutmadıysam,
seni de unutmayacağım.
ama gitme vakti geldiğinde,
yerim sende kalmadığında,
bize dair anıları da alıp,
arkama bile bakmayacağım!
Birini yapayalnız bırakıp giderseniz; geri döndüğünüzde büyük şansla orada kimseyi bulamazsınız. Eğer bulduysanız da o kişi bıraktığınız kişi değildir. Zaten siz de onu terkeden kişi değilsinizdir artık.
Yazdığımda kim okuyacak bilseydim, bütün içimi dökerdim. Öyle acıdı ki canım, öyle ümitsiz kaldım ki kendimi geçtim sana bile gücüm kalmadı. Şimdi ne mi yapıyorum? Hala susuyorum, hala yazıyorum ama hiç anlatamıyorum. Anlatsam biliyorum hiçbir önemi olmayacak...
şair