"Hasbunallahu ve ni'mel vekil" (Allah bize yeter, o ne güzel vekildir) diyorlardı. Bu cümle Gazzeliler için tevekkül ve teslimiyetin, belki biraz da umudun kelimelere dökülmüş haliydi, çünkü Gazzeliler korkmuyorlardı, sadece yaşadıklarının çok ağır olduğunu dile getiriyorlardı. Yalnız olduklarını düşünüyorlardı.