Çinarə Əsgərli
@thechinara
Dünyanın sonuna aid bir atom.
18 reader point
Joined on September 2021
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Mən öz keçmişimi harada saxlayardım? Keçmişi cibə qoymaq olmaz, gərək evin ola ki, onu yerləşdirəsən. Mənim sadəcə bədənim var, tənha bədənli tənha adam xatirələrini saxlaya bilməz, onlar onun içindən keçirlər. Şikayət etməyə haqqım yoxdur, mən sadəcə bir şey istəyirdim: azad olmaq.
İnsan sırf kendini öldürmemek için uydurmuştur Tanrı'yı. İşte bugüne kadar gelen evrensel tarihin özeti.
Çok çabuk alışır insan. Kişi mutlu yaşamak için para kazanmak ister, sonra bir yaşamın tüm çabası ve en iyi yanı bu paranın kazanılmasında toplanır. Mutluluk unutulmuş, araç da amaç sayılmıştır.
Reader Follow Recommendations
Bir insan yaşamının yarısı söylenmeyeni anlamakla, başını çevirmekle, susmakla geçer.
Doğru olanı aramak isteneni aramak değildir.
Dekorların yıkıldığı olur. Yataktan kalkma, tramvay, dört saat çalışma, yemek, uyku ve aynı uyum içinde salı, çarşamba, perşembe, cuma, cumartesi, çoğu kez kolaylıkla izlenir bu yol. Yalnız bir gün "neden?" yükselir ve her şey bu şaşkınlık kokan bıkkınlık içinde başlar. "Başlar", işte bu önemli. Bıkkınlık, makinemsi bir yaşamın edimlerinin sonundadır, amma aynı zamanda bilincin devinimini başlatır.
160 syf.
·
Not rated
Dünyanın bir üstün anlamı olmadığına bugün de inanıyorum. Ama onda bir şeyin anlamı bulunduğunu biliyorum. Bu da insan; çünkü anlamı bulunmasını zorunlu gören tek varlık o. Bu dünya en azından insanın gerçeğini taşıyor, bizim görevimiz de yazgının kendisine karşı ona ussal gerekçelerini vermek. İnsandan başka gerekçesi de yok. Yaşam konusunda vardığımız düşünceyi kurtarmak istiyorsak, işte onu kurtarmamız gerekir. Gülümsemeniz ve horgörünüz, "İnsanı kurtarmak da ne de mek ki?" diyecek bana. Size bütün varlığımla haykırıyorum, insanı kurtarmak onu sakatlamamaktır, ona yalnızca kendisinin tasarlayabildiği adalet şanslarını vermektir.
Sütunun dibinde tek başıma, gırtlağına yapışılmış ve son söz olarak inancını haykıran birine benziyordum . Benliğimde her şey, böyle bir boyun eğişe karşı çıkıyordu .
Ama bu ülkede keder, güzelliğin bir yorumundan başka bir şey değildir. Ve akşamın içinde hızla kayıp giden trende, içimde birşeylerin çözüldüğünü duyuyordum.
Bugün, kederin yüzüyle birlikte, bunun gene de mutluluk adını taşıdığından nasıl kuşku duyabilirim?
Ve aynı zaman da hem kendimden uzaklaşmamı, hem dünyada varlığı mı hiçbir zaman bu denli güçlü duymadım
Kahramanlık pek öyle önemli bir şey değil, mutluluk daha zor bir iş.