Theo’ya Mektuplar
Vincent van Gogh ile yazılı olarak ilk tanışmamdı. Kendi kalemiyle kardeşine yazdığı şahsi mektuplarını okumak, yaşadığı buhran ve duygu selinin içine ayrı bir müdahil ediyor bizleri. Yeteneğini kardeşinden aldığı sonsuz destek ile ortaya koyma fırsatı yakalamış Vincent. Hastalığı bu kadar erken yaşta ket vurmasaymış nice eserler verirmiş. Baştan sona merak içinde okudum yazdıklarını. Hüzünlü bir yanı var yaşadıklarının. Ancak öldükten sonra eserlerinin bunca değer görmesi bu hüznün yalnızca küçük bir parçası.
Van Gogh kardeşi Theo’ya yazdığı mektuplarla bugüne dek okuyup öğrendiklerimden farklı birine dönüştü. Yaşadığı dönem içinde davranış ve düşünceleri delimsirek sayılan, akıl sağlığının yerinde olmadığı yönünde kuvvetli bir algı bulunan Van Gogh’u ben zarif, duygulu, gayretkeş, dürüst ve cesur biri olarak tanıyorum bu mektuplar sayesinde. Maddi yetersizlikler nedeniyle hep sıkıntı çeken, kardeşi Theo tarafından bütün hayatı boyunca desteklenen ve kadirşinaslığı ve mahcubiyeti satırlarında hissedilen ressamın ölümünden sonrasını görememiş olması çok hüzünlü değil mi? Üstelik Theo da ressamın ölümünden sonra kalan ömrünü sağlık sorunlarıyla geçirmiş. Hayat bazı insanlara karşı asla cömert değil.
“Patates yiyenleri gösteren tablomun satılma şansı olacağını umuyorum” diyor bir satırında, heyhat, sesimizin öte dünyaya ulaşmaması çok hazin!
Van Gogh’u tanımak istersen, içinde umut, azim, dayanışma ve varoluş hikâyesi bulabileceğin bu mektupları okumanı öneririm Can. İnsanları tanımak için de en iyi yolun onları dinlemek olduğunu hatırlatırım. Aracılar çoğu zaman yanıltıcıdır. Muhakkik ki aracıları susturmanın bir yolu yok ama bu payı zihnin bir kenarında tutmak, kendi düşüncelerine ulaşmak için süzgeç kullanmayı bilmek kıymetlidir. Zira düşüncelerimizin ne kadarının kendi otonom, bağımsız dünyamızdan, bilincimizden geldiği bir meseledir, üzerine eğilmek gerekir. Velhasılkelam düşünmek gerek Can, uzatmayayım.
Bir de şunu eklemeden bırakamayacağım ama :) Sonlar bir hikâyenin tamamı değildir.
Bu satırları takip edeceğin yaşlara geldiğinde bir uzun mektubunu beklerim
VAN GOGH BENMİŞİM!
Ünlü ressam Vincent Van Gogh’un hayatına son verdiği ana kadar kardeşi ve tek maddi destekçisi olan Theo’ya yazdığı mektupların olduğu bu kitabı çok beğendim.
Dikkat çeken ilk şey, ilk mektuplarda Vincent’in ne kadar hayat dolu, eserlerini insanlara ulaştırmak, eserlerini satabilmek konusunda ne kadar umutlu. Oysa ki insanlar onu anlamadıkça, ve anlamadıkları şeyden korkup dışladıkça, suçladıkça gitgide karamsarlaşıyor. Ve bu karamsarlık, eserlerini satamama ve maddi sıkıntılarla birleşince Vincent’i intihara kadar sürüklüyor.
Vincent’in anlaşılma, fark edilme çabasında kendimi buldum diyebilirim. Tek farkımız benim öldükten sonra da anlaşılamayacak olmam…
“Ben buradayım, sevgili sanatsever, sen neredesin acaba?”
Bu kitap yorumunu Instagram'daki "alintilarlayasiyorum" profilimde de okuyabilirsiniz: instagram.com/p/C3nbk4Qt_Tb
Bir ressamın anlaşılmak konusunda Oğuz Atay'a benzemesi mümkün müdür? O halde gelin sizle sanatın Oğuz Atay'ını konuşalım...
Bu incelemenin yorumlar kısmındaki her yoruma karşılık olarak size
Van Gogh'un, kardeşi Theo'ya yazdığı mektuplardan oluşan bir kitap. Van gogh, oradan oraya giden başlarda dinle ilgilenen sonraysa sanata ilgi duyan bir sanatçı, Theo ise kardeşinin eserlerini satmakla meşgul bir kişi. Van gogh yoksul bir hayat sürüyor, Theo'nun gönderdiği paralarla geçimini ve sanatını sürdürüyor. Hayatına kadınlar girip çıksa da daimi biri olmuyor ve otuzlarının sonlarına doğru psikoza girmeye başlıyor ve krizle birlikte kendini öldürüp hayatını sonlandırıyor.
"Dayanamıyorum artık Theo, yaşamın ağırlığına daha fazla dayanamıyorum. Unutmaya çalışıyorum, daha çok resim yaparak unutmaya çalışıyorum ama olmuyor. Kulağımdaki çığlıklara karşı koyamıyorum."
Çoğu zaman öyle olmaz mı. Dayanamadığımızda; şarkılara,resimlere kendimizi bulabileceğimiz herhangi şeye sığınmaz mıyız ? Van Gogh'da uzun süre öyle yapmış önce Allah'a sonra resimlerine sarılmış. Kitabı okumadan önce Van Gogh'un papazlık,vaizlik yaptığını,içindeki huzursuzluğu gidermek için bunun eğitimini aldığını. Aç ve evsiz kalan bir aileye de evini ve yiyeceklerini vererek yardım ettiğinde ise papazlığı onursuzlaştırdığı için kovulduğunu bilmiyordum. Hep diyorum ya iyi ki kitaplar var.
Velhasıl kelam içindeki huzursuzluklar ve bu dünyaya ait olmayış hissi onu intihara kadar sürüklüyor ve kendini vurduktan 2 gün sonra kan kaybından vefat ediyor. Bu süreçte kardeşi Theo'ya ve karşılıksız sevdiği kıza yazmış olduğu mektuplardan derlenen bu kitap ortaya çıkıyor. Eğer sizlerde Vincent Van Gogh sevenlerdenseniz bu kitabı okumalısınız sevgiler.
