İkimiz de o kadar çok güldük ki Bayan Lovelace eliyle sus işareti yaparak bizi uyardı. Hayatımda hiçbir öğretmen sınıfta biriyle konuşuyorum diye beni uyarmamıştı ! Bu dünyadaki en güzel duygu olabilirdi. Diğer çocuklar gibi hissediyorum.
“Sen nesin? “ diye sordu.
Bir kelimeyi mırıldandım.
“Daha yüksek sesle” dedi.
“Olağanüstüyüm” dedim.
“Bu doğru ve kötü günlerde bile sen olağanüstüsün. Bu acımasız insanlar, senin kaçmana sebep olamazlar. Seni incitemezler”
Ben yakışıklı, parlak erkek değil, yalnız beni anlayacak, hassas, ince bir kalp sahibi bir erkek istiyorum; bilmiyorlar ki benim aradığım, istediğim servet ve güzellik değil, yalnız, yalnız ruhtur.