Nikos Kazancakis Zorba kitabının önsözünde şöyle cümle kuruyor: " İnsanın yüreği, kesinlikle içi kanla dolu, üstü kapalı bir çukurdur ve açıldığı zaman hep, çevremizde toplanıp havayı karartan, avutulması olanaksız bütün susamış gölgeler, içip canlanmak için ona koşarlar." Kazancakis'in gelişigüzel söylediği bu cümle, öylesine naif ve saklı bir hali doğru bir metaforla görünür kılıyor ki; hakikaten biz yüreğimizi güzel olana, sevgiye, aşka açtığımız zaman o açılan kapıdan içeri 'avutulması olanaksız bütün susamış gölgeler' giriyor. Varlığından haberdar olmadığımız bölgelerimizle o kapıda karşılaşıyoruz. Zorlanıyoruz, başa çıkamıyoruz, kendimizin gölgeleriyle barışamıyoruz ve büyük çatışmalar çıkıyor. İşte tam da bu nedenle insanın yüreğini açması büyük bir cesaret gerektiriyor...Gölgeleriyle, karanlığıyla, üstünde çalışmadığı, bilmediği, tanışmadığı kendiyle yüzleşme cesaretini gerektiriyor. Sonra devam ediyor Kazancakis, "Yüreğimizin kanını içmek için koşarlar, çünkü başka bir canlanma yolu olmadığını bilirler." Bu cümleyle de anlıyoruz ki bu gölgelerle karşı karşıya gelmenin, onları görmenin, kendi bilinmeyeninle tanışmanın yegâne yolu yüreğini açmaktan geçiyor. Işte tam da bu nedenle yüreğimizi açmak zorundayız, hissedebilir olmak, kırılabilir olmak, sevebilir olmak zorundayız. Dikenlerimizi görmek ve bu dikenlerle yüzleşerek gülü sevmek zorundayız...