tilkiligunluk

tilkiligunluk
@tilkiligunluk
Kafamın içinde bir ışık var. Yeterince yalnız kalırsan eğer, çıkacak ortaya ve kör edecek beni. Kulaklarım sağır olacak. Duyamayacağım, hiçbir insan sesini; karşılığında "bütün müzik" benim olacak. Oysa hazır değilim, bildiğim için dokunmuyorum ışığa. Ortaya çıkmak üzere olduğu her an, bayağılaştıran, "normalleştiren" kabalıkların içinde alıyorum soluğu. Benim de bir annem var nihayetinde; sustuğumda ağlayacak olan. Bu yüzden şimdilik teslim oluyorum basit gerçekliğe. Ama biliyorum: Kalp varsa sökülemez. Sanıyorum.
Reklam
"İyi de hayatında tam olarak eksik olan nedir?" Lütfen, bana bunu sorma. Çünkü cevabın belli: Hiçbir şey. Hiçbir şey! Keşke ciddi dertlerle boğuşuyor olsaydım. Benimle aynı durumda başka hiç kimseyi tanımıyorum. Senelerce depresyondan kurtulamayan bir arkadaşım bile yeni tedavi görmeye başladı. Ama bence tedaviye ihtiyacım yok çünkü arkadaşımın söylediği belirtilerin hepsini göstermiyorum, ayrıca kendimi yasal uyuşturuculara kaptırmak istemiyorum. Başkaları ise rahatsız, stresli, kalpleri kırıldığı için üzgün olabilirler. Hatta bu kalbi kırıklar depresyonda olduklarını, doktora ve ilaca ihtiyaç duyduklarını zannedebilirler. Oysa hiç alakası yoktur. Sadece kalpleri kırıktır; ezelden beri, insan sevgi denen şu gizemli varlığı keşfettiğinden beri kırılır durur kalpler.
Acı çeken ruhlar birbirini tanımak ve birbirlerine yanaşarak acılarını ikiye katlayarak artırmak gibi inanılmaz bir özelliğe sahiptirler.

Okur Takip Önerileri

Tümünü Gör
Ama ben kendimi tanıyorum. Tek tepkimin hislerimi bastırmak olacağını, sonunda bir kanserin beni yiyip tüketeceğini biliyorum. Çünkü çoğu hastalığa bastırılmış duyguların yol açtığına inanıyorum.
"Hiçbir şey yerinde durmuyor bu hayatta. Hiçbiri memnun değil yerinden. Belki de hiçbir şeyin yeri yok aslında. Onun için sığmıyorlar, bıraktığım çukurlara."