Kafamın içinde bir ışık var. Yeterince yalnız kalırsan eğer, çıkacak ortaya ve kör edecek beni. Kulaklarım sağır olacak. Duyamayacağım, hiçbir insan sesini; karşılığında "bütün müzik" benim olacak. Oysa hazır değilim, bildiğim için dokunmuyorum ışığa. Ortaya çıkmak üzere olduğu her an, bayağılaştıran, "normalleştiren" kabalıkların içinde alıyorum soluğu. Benim de bir annem var nihayetinde; sustuğumda ağlayacak olan.
Bu yüzden şimdilik teslim oluyorum basit gerçekliğe.
Ama biliyorum:
Kalp varsa sökülemez.
Sanıyorum.