Lafı dolandırmadan direk düşüncelerimi aktarmak istiyorum. Aile dediğin ne kadar zor zamanlardan geçerse geçsin birbirine sarılıp yaralarını sarmayı bilmeli, çok akıllı ve güzel çocuklara sahip olup, sahip olduğu güzelliklerin farkında olmayan ve ancak farkına ölüm söz konusu olduğunda varan, kaybetme korkusu işin içine girdiğinde kıymet bilen, aileler var ne yazık ki! Bir çocuğu sırf yaramazlık yapıyor diye öldürürcesine defalarca dövmek hiç bir zaman çözüm olmadı, olmayacak! Böyle durumlarda ebeveynler oturup düşünmeli "Nerede hata yapıyoruz da benim çocuğum böyle yapıyor?" diye. Her çocuğun isteği şey sevgi ve şefkat olduğunu bildiği halde çocuklarını bu duygulardan yoksun bırakmamalı. Ne kadar yiyecek ekmeğin olmasa da, fakir de olsan, aç susuz da olsan, sevgi ve şefkati ebeveyn olarak çocuğuna aktarabilmelisin ki, sonra senin veremediğin şefkati sevgiyi, kendi çocuğun başka insanlarda bulmasın. Kitabımızda ki çocuğumuz şanslıydı -gerçi bana kaldıysa tek şanslı olduğu konu bu- iyi yürekli bir adamda buldu, ailesinde bulamadığı sevgiyi şefkati. Öyle tattı ki bu sevgiyi karşısındaki adamı babası gibi gördü ama ayrılık onları acı bir şekilde bulana, babası gökyüzüne gidene kadar. Yılbaşında senin için bebek İsa doğmadığı için üzgünüm Zezé. Çok duygulandım çok iyi yazılmış bir roman kesinlikle başucu romanı olmayı hak ediyor her gün okusam bıkmam usanmam, yazarın emeğine sağlık. Herkesin okuması dileğiyle...
