Tolstoy' un okuduğum ilk kitabıydı. Hep niyet edip okumaktan vazgeçerdim. Bir vesileyle okumaya başladım. İyi de oldu. Hayatımdan bir Tolstoy ve İvan İlyiç geçmiş oldu.
İvan İlyiç hep gösterişli, başarılı , çalışkan, elit bir hukukçuydu. İşine hep gerektiği gibi önem verirdi. Başarısı terfilerle taçlanırdı. Ama bir gün bir şey oldu, basit bir olay, başta hafif herkesin başına gelebilecek gibi bir olaydı. Ama nasıl bile bilirdi ki o küçücük olay onun hayatını alt üst edecekti. Onu her geçen gün karanlığa, siyah, derin bir çuvalın içine itip duracaktı ve o karanlık bir gün aydınlıkla son bulacaktı.
İvan İlyiç hastalığı her geçen gün artarken hayatı, hayatını, geçmiş ve geleceğini düşünüp dururdu. Hep bir yanlış, bir yalan, yapılan bir hatayla karşılaşırdı. Karısı ile evliliği, karısının ona gösterdiği tavır, arkadaşları , çocukları, yardımcıları hepsini düşünüp dururdu. Düşünmek ona her geçen gün acı veriyor, gerçeklerle yüzleştiriyordu. Sevilmeyi istiyordu. Kimse onu sevmemişti. Yılları sevgisizlikle geçti. Belki sevilseydi iyileşirdi. Sevgi iyileştirmez mi zaten? Sevgi iyileştirirdi.
Sonu böyle bitmeseydi ve keşke umut gerçek olsaydı. O güzel adam yaşasaydı. Her şeyi değiştirme imkanı olsaydı. Mutluluk onun kapısını da çalsaydı.
Keşke hayatı sorgulama son anda, ölüm döşeğinde değilde yaşarken yapılsa...
"İvan İlyiç ağlamak, sevilmek, acınmak istiyordu."
" Bir zamanlar ışık vardı, şimdi her yer karanlık. Bir zamanlar buradaydım, sonra püf! Yok olup gideceğim. Peki nereye?"
