BARIŞ
Çocuğun gördüğü düştür barış.
Ananın gördüğü düştür barış.
Ağaçlar altında söylenen sevda sözleridir barış.
Akşam alacasında, gözlerinde ferah bir gülümseyişle döner ya baba
elinde yemiş dolu bir sepet;
balkondayım uzanmışım yumnuşum gözlerimi
aşağıda top tepiyor çocuklar çatıları onarıyor işçiler karpuzcunun sesi karpuz kokuyor
bir telefon durup durup çalıyor radyodaki şarkıdan birden usanıyorum
üşenmesem kapatsam da uyusam
postacı herhalde geçip gitmiştir
eriyip dağılmıştır herhalde bulut
o bulutun arasından geçmek isterdim
ankara'mı oralardan görmek isterdim
hep yerlerde dolaşmaktan usandım!
sonra çocuk kitapları sonra şiirler
sonra şimşek şimşek romanlar yazmak
oyunlar gülmeceler anılar yazmak
sevenlerle kucaklaşmak düşmanlarla bakışmak
yalnızlığı içki gibi bölmek isterdim!
Qohum qohuma düşmən, qardaş qardaşa düşmən.
Bu fikir o fikirə, bu baş o başa düşmən.
Millət ki, bax beləcə, neçə yerə bölünmüş,
Bir-birinə top atan cəbhələrə bölünmüş,
Bizim gözlədiyimiz o birlik olmayacaq.
O birlik olmayınca, dirilik olmayacaq.
...Bəs neyləyək indi biz?
Milləti çaşdırıblar.
Gerçəyi ölçən ipi elə dolaşdırıblar
Millət ayıra bilmir əyrisi nə, düzü nə?
İtirib haqq-hesabı.
Bu millətyumruq kimi birləşib, öz-özünə
Verəndə bu sualı, tapılacaq cavabı.
When a man dies in peacetime it's all tears and processions, friends and neighbours offering each other comfort. A man dies in war and he's lucky to get enough mud on top to stop him stinking.