Torino Atı
Nietzsche hayatının son yıllarını toplumdan uzak münzevi yaşamla geçirmiş. Torino'da ıssız kasvetli bir evde yalnız yaşamış. Hayatının son günlerinde, bir at arabası görmüş. Sürücü, atı kırbaçlıyormuş ilerlemesi için. Nietzsche ata sarılmış ve ağlamaya başlamış. Bunu felsefeciler şöyle yorumluyor: At arabası bedendir. Kırbaç vuran adam akıl. At ise ruh. Bedeni hareket ettirmek için akıl ve ruh gerekir. Ama ruh direnir. Aklımızla adam ederiz ruhu. Kırbaç bundandır. Nietzsche o köy yolunda bu at arabasını görünce ağlamaya başlar. Ata sarılır. Bu onun vedasıdır. Nietzsche'nin atı ölmüştür. Yani ruhunu artık dizginleyemez. Kırbaç etki etmez. Kırbaçlayacak gücü dahi kalmamıştır. Ağlar ve veda eder dünyaya. Ruhunun ölüşüdür bu veda.
Friedrich Nietzsche, 3 Ocak 1889'da Torino’da, Via Carlo Alberto’daki 6 numaralı kapıdan sokağa adımını atar. Amacı belki yürüyüş yapmak, belki de postaneden mektuplarını almaktır. O sırada kendisine uzak olmayan ya da fazlasıyla uzakta kalan bir fayton sürücüsü inatçı atına söz dinletemiyordur. Faytoncunun tüm baskılarına rağmen, at hareket etmeyi reddediyordur. Sonra, ismi muhtemelen Giuseppe Carlo Ettore olan faytoncunun sabrı taşar ve faytoncu kırbacını eline alır. Nietzsche, kalabalığın yanına gelir ve öfkeyle köpüren faytoncunun acımasız sahnesini sona erdirir. Sağlam yapılı ve gür bıyıklı Nietzsche birden faytona atlar ve kollarını atın boynuna dolayıp hıçkırarak ağlamaya başlar. Olaya şahit olan diğerleri Nietzsche’yi evine bırakır. Nietzsche, iki gün boyunca bir divanda hareketsiz ve sessizce dinlenir. İki günün sonunda ağzından şu kelimeler dökülür;
-Mutter, ich bin Dumm! (Anne, ne aptalım!)
Yaşamının kalan son on yılını, uysal ve delirmiş bir halde annesinin ve kız kardeşlerinin himayesi altında geçirir.
Atın akıbeti hakkında ise hiçbir şey bilinmiyor.
Torino Atı (2011) | Béla Tarr
⭕ Torino'da 1889'da hayatının dönüm noktasına yürüdüğünü bilmeyen Nietzsche, şehri dolaşırken bir faytoncunun atını kırbaçladığını görür. At o kadar yorgundur ki kırbaç darbelerine tepki veremez halde yere çökmüştür. Nietzsche, koşarak atın yanına gider, boynuna sarılır, ağlayarak ata bir şeyler söyler bilincini yitirir ve bayılır. Bayılmadan önce
Dünya hassas kalpler için bir Cehennem'dir..!
MERHAMET..
Torino'da 1889'da hayatının dönüm noktasına yürüdüğünü bilmeyen Nietzsche, şehri dolaşırken bir faytoncunun atını kırbaçladığını görür.
At o kadar yorgundur ki kırbaç darbelerine tepki veremez halde yere çökmüştür.
Nietzsche, koşarak atın yanına gider, boynuna sarılır, ağlayarak ata bir şeyler söyler. Sonra bilincini yitirir ve