Bağlanma travmaları, tanım itibariyle çok nesillidir çünkü annenin travması onun çocukla bağ kurabilme yeteneğini etkiler ve çocukta bağlanma travması oluşmasına yol açır, bu da ileride bir kişilik bozukluğu olarak ortaya çıkıp çocuğun bir yetişkin olarak kendi çocuğuyla bağ kurma yeteneğini etkiler.
Travmatize ebeveynlerin acıve keder dolu deneyimleri, sözcüklerden çok, tüm acılarının içeriğinin yoğunlaştığı ifade tarzında ve jestlerde kendilerini göstermekte
Travma temel olarak duygularımız üzerinde etkin olur, travmatik durum aşırı duyguları karmakarışık yapar, çok zarar verebilecek olağanüstü bir duyarlılık yaratır.
Bir kişinin kendi çocuklarıyla güvenli bağlanma geliştirmesinin en iyi temeli, kendi anne babasıyla olan güvenli bir bağlanmadır. Anne babayla olan her çeşit güvensiz bağlanma biçimi, çocuklarla olan bağlanma sürecinin dengesini bozar.
Eğer çocuk sürekli annesinin ölü veya boş bakışlı gözlerine bakarsa, bunaltı yaşar ve zamanla, umutsuzluk ve kedere karşı savunmasız hâle gelir. Çocuklarını ifadesiz bir yüzle besleyen annelerin çocukta panik yaratması çok muhtemeldir. Annelerin yüz maskesi takarak çocuğu sessizce emzirdiği deneylerde bebekler daha az süt emmiş ve günler sonra bile sıkıntılı bir şekilde davranmıştır.
Duygusal olarak gelişmemiş veya yetersiz babalar, oğulları üzerinde büyük bir yük olur; zayıf ya da dengesiz iseler, oğullarının yaşamında destek sunamazlar; katı ve dik başlı iseler, onların işkencecisi olabilirler.