Günlerin nasıl geçtiğinin farkında değilim. Kalbimde ağır bir yük taşıyorum.
Ben artık gülemeyeceğim dostum. Her nefes alışım da kalbim ağrıyor. Yıllar geçtikçe kalbimin derinliklerinde biriken keder tortuları içimi ağırlaştırıyor, nefes alamıyorum. Üzerime çöken karanlık, ruhumu esiyor, acı hatıraların izleri hafızama bütün keskinliği ile kazınıyor.
Yapamıyorum, sabit kalmak bile çürütüyor ruhumu burada.Etrafımdaki akışa kendini bırakmış insanlar nasıl başarıyorlar bunu? Duymuyorlar mı bu kokuşmuş, köhne dünyanın çıtırtılarını.
Ne olursa olsun insan yetişmeye çalışır her şeye, koşmayı sürdürür son nefesine kadar ama bakar ki yetemiyor, yetişemiyor.
O yanıp yakılmış âşık can verdi de ses çıkarmadı.
Reader Follow Recommendations
Yaşamın olumsuz tarafını en baştan beri sezinledim ve hissettim, her șeyin boş olduğunu... Can sıkıntısının ıstırabını tepeden tırnağa çektim. Bu belki de doğuştandır, elimden bir sey gelmez.* Hüzünlüyüm, kederliyim. Buna karşı hiçbir şey yapılamaz. Kendi başına geçmesi gerekir.
Biraz histerik, bir nevi sara hastası bozuntusuyum; saraya yakalanma şansına
nail olmamam anlamında, Eğer hakiki bir hastalğım olsaydı, benim için bir kurtuluş olurdu bu, Ama her zaman içsel olarak paramparça bir halde ve hayat görüşüme zıt olan büyük bir gerginlik içinde yaşamak zorunda kaldım, çünkü kendi dışımda bir çıkış bulamadım. Hayat hakkında karanlık bir anlayışım olmasına rağmen, varoluş için daima büyük bir tutku besledim. Öyle büyük bir tutku ki, tersyüz olarak hayatn inkârına dönüştü, çünkü yaşam iştahımı tatmin etme yolları yoktu elimde. Böylece, demek ki hayal kırıklığına uğramış bir adam değilim; ama çaba fazlasından ötürü içsel gücü kalmamış bir adamım.