Öyle yorgun ki yüreğim
bunca şey bilmekten,
sanki irili ufaklı taşlardan
bir çuvalı sürüklüyorum,
sanki dinmeyen bir yağmur
yağıp duruyor belleğime.
Bırakmayalım gölgeyi
görelim diye kendi karanlığımızdan
doğup yürüdüğümüzü el yordamıyla
duvarlar boyuna,
pusuya yatalım, yakalamak için ışığı,
bir kereliğine ve her zaman için
kendi ışığımız oluncaya dek,
her günün güneşi.
Okur Takip Önerileri
geri dönüyorum dönmemeye,
istemiyorum artık kendimi yanıltmak;
tehlikelidir geriye doğru yolculuk
çünkü birden, bir hapishane olur geçmiş.
anlıyorum çok kez öldüm,
bilmeden nasıl doğduğumu yeniden…