Mutluluğumuzu sağlayan şey unutkan olmamızdır belki de. Acıları, kaygıları, kötü anıları unutulabildiğimiz için mutluyuz. Ya unutmak gibi bir yeteneğimiz olmasaydı.. ya yaşadığımız her şey her an aklımızda, ruhumuzda kalsaydı..
Peki ölümü unutmak, ölümlü olduğumuzu unutmak da bizi mutlu edebiliyor mu? Yoksa tam aksine bizi rehavete mi sevk ediyor?
Kötü anılar gibi ölümü de unutmak kazanç mı yoksa kayıp mı bizim için?..
