Çocuklar herkesten daha cesurdur. Belki ileriyi, ilerisini düşünmedikleri için. O anda ne yapmaları gerekiyorsa onu yaparlar.
Yıllar önce dinlediğim bir radyo haberi. 1.5 lira gibi bir para ve içinde bir mektup. Depremde evsiz kalan insanlar için ekmek alınmasını isteyen bir çocuk. Yeni bir haber. Babası tabletle ve telefonla çok uğraştığı, kendisiyle oyun oynamadığı için kızan ve kendisi gibi düşünen arkadaşlarıyla birlikte yürüyüş düzenleyen yine bir çocuk. Filistin' de İsrail' in canice saldırılarını kınayan bir grup, yine çocuk.
Aslında "çocuk!" diyip geçmemek gerek değil mi? Çünkü onlar hâla hayal kurabiliyor ve hayallerini takip edebiliyorlar.
Neyse... Bizim öykümüz yeşili seven ve korumaya bir nevi yeminli dört arkadaşın macera jurnali gibi. Cengizhan, Kerem, Hazal ve Gökçen. "Doğadan daha doğal ne ne olabilir ki?!" düsturuyla yola çıkıp bir inşaatın karşısında duruyorlar. Onlar büyük insanlar gibi şimdiyi değil de geleceği düşünüyorlar. Bir Kızılderili atasözünde denileni yapıyorlar, onlar sadece bu doğayı çocuklarından ödünç aldılar. Doğanın sahibi olmayı değil, doğaya yoldaş olmayı, doğa ile hemhal olmayı istiyorlar. İstediklerine kavuşmak adına mücadeleleri başlıyor.
" DİKKAT! BURDA VE TÜM DÜNYADA ORMANI YEMEK YASAK"
