Çocuklara herkesin, kimsenin hakkında bilmediği bazı şeyler için ömür boyu acı çektiğini hissettirin. Nadir görülen bir yetişkin olarak çocuklarla insan ruhuna dair konuşmak için vakit ayırın.
Ödül, çocuklar bir şey yapmayı düşündüklerinde içlerinden bir yerlerden yükselmesi gereken o itici gücü hiçe sayar. Böylece çocuklar ruhlarındaki o itkiye değil de etraftan gelecek ödüllere koşullanırlar.
Yani, bir çocuğun oyun oynamasına izin vermemek aslında bir soykırım metoduydu.
Çünkü çocukların kalpleri ile ilgilenmeniz kimseyi alakadar etmez. Herkes kalbi ölse de iyi puan alan çocukların peşindedir.
Çocukların birçoğu büyüklerin kendilerine, yeni aldıkları son model telefondan daha özenli davranıldıklarını görmek istiyor o kadar.
Çünkü toplumda usanmadan çalışmak ve kendini disipline etmek değil, kolay yoldan ve birisinin sırtında bir yere gelmek makbul görülür.
Zorunlu eğitim ve insanın tüm hayallerini tek bir mekana bağlaması istismarın bir başka biçimidir. Ama meşhur bir laf vardır bilirsiniz, eğer bir suçu herkesin önünde ve herkesle birlikte işlersen o artık bir suç değildir.
Okullar, insanların belli düşünce kalıplarını topyekün ve hızlıca giymesi, itaatkar bireyler olması için açılmıştır.
Ödev yapmaktan ve yetişkinleri memnun etmeye çalışmaktan düş kurmaya bile vakit bırakmayan bir okul hayatı sürerler.
Hikmet ehli insanlarla tanışın sükûtu sevin.
Kimi böğürtlen gibidir, kim dokunsa üzerinde bir iz bırakır, kendini kolay kolay unutturmaz. Kimi ada çayı gibidir, dört bir yana şifa dağıtır. Kimi üzerliktir, mucizeleri ile anılır. Kim ise sadece kafasını okşadığımızda koku veren fesleğene benzer.
Öğrenciler okulu hapishane olarak tanımlar.
Ödülü genelde çocukların yapmak istedikleri şeyler de değil, kendi istediğimiz şeyleri onlardan yapmalarını istediğimizde kullanırız.
Herkese eşit davranmak adaleti sağlamaz.