kitabı bir solukta okumak mümkün de..ben saatlerdir boş tavanı izliyorum.empati kurmak her seferinde bu kadar çok yakmamalı insanın canını..can evini darmadağın etmemeli sevenin..
güzellik kavramını ne güzel işlemiş şair.sevdiğinin kaküllerinde, kirpiklerinde, yarasında, sözünde..yani onun her zerresinde yaşamış güzelliğini.ve hâlâ daha yaşıyor sessizce..
her bir satırda farklı âlemlerde buldum kendimi.evliyken bir başka kadına aşık olup ona şiir yazan şairleri düşündüm de sanki yalnızca yasakken aşk olabilirmiş algısını empoze etmişler bize.ben aşkın öylesini değil böylesini seviyorum diye sitem ettim kendimce onlara.
"benim için şiir yazdın mı hiç" diyen ömür hanıma ; "şu heves sensin, şu incinmiş gurur sen..." diyerek seni aklımdan çıkarmam mümkün değilken yazdıklarımda senin olmaman mümkün mü? tavrını ben çok sevdim..
"Ömür Hanım, iyiki bende seninle yaşadım dünyayı." diyebileceğiniz/diyebileceğimiz insanlarla karşılaşabilmek duası ile... 
Yaşıyoruz Sessizce 
Şükrü Erbaş
