Zaman hızla geçip gidiyordu, insanların ömründen gidiyordu.
Zeliş abeceyi öğrenmişti, harfleri birleştirebiliyordu. Babasına da öğretmeye başlamıştı. Aldı babasını karşısına, salonun ortasına yüzükoyun uzandılar. Ellerinde kalemler, önlerinde defterler. Geçenlerde babasına öğrettiği harflerin üstünden tekrar geçtiler.
Sayfa 74 - akılfikir YayınlarıKitabı okudu
Dilde şükür sakızı, umutlar sobalara doldurulup tutuşturulmuştu.
Sayfa 54 - akılfikir YayınlarıKitabı okudu
Her şeyi paylaşmalı insan; ekmeği, eşyayı, sevgiyi...
Kitapçının koca tabelasının altındaysa; öyle ya hiçbir şey nedensiz değildi, yazıyordu.
