Ulan Mete ulan Mete
Gökyüzü bulutluydu ve yıldızlar da görünmüyorlardı. Seni görememiştim Mehlika! Seni göremediğim zamanlar zeytinlerle sohbet ediyordum. Seni aldatıyordum... Onlar da senin gibiydiler. Cevap vermiyorlardı belki ama dinliyorlardı beni. Sinirlendiğim zamanlarsa yiyordum zeytinleri!
Kitabi kesinlikle ismim yüzünden almadım xd
Hayat her ne kadar insana istemediği görevleri yüklemeye zorunlu bir memur olsa da, vazgeçmek bu memurun bütün planlarını altüst ediyor. Ben vazgeçmeyi öğrendim Mehlika! Bütün sevdiklerimden vazgeçerek tecrübe ettim bunu. Bütün egolarımdan..
Biliyor musun Mehlika?
Insan hayatında bir defa kırılır, kırılma sonrası zırhını kuşanır! Bir savaşa girer, düşman belli değildir. Zırhı yüzün den de çevresini göremez. Sonra olmayan savaşın bittiğini zanneder ve zırhını çıkarır... Sonra mı?
Ne dost kalır etrafında ne de düşman... Acı, alaycı ve kahreden bir yalnızlıkla kalırsın baş başa... Bu yalnızlığın en yalın halimi kahvaltıya postacıyı davet ettiğim gün yaşamıştım.
Hiç mektup getirmek için evine gelen postacıyı kahvaltıya davet ettin mi? İşte o zaman yalnızlığı bilmiyorsun demektir Mehlika...
“Fakat bildiği bir şey vardı; kaçmak en kolay yoldu bu hayatta…”
Nedensiz olan her şey güzeldi...
Sayfa 167 - Akıl Fikir YayınlarıKitabı okudu
Ama niye
Cellat, eli bile titremeden urganı boynuma geçirdi.Dinle beni Mehlika!
"Yazılmış öyküleri unutmalı
Kırık bir kuş yolculuğu anlatır..."
Mırıltıyla şiir okuyordum Mehlika'ya. Hemen mi birkaç saniye sonra mi sehpayı çekti cellat altımdan...
Son nefes son çırpınma...
“Yaşanmışlığı olan her şeyin bir döküntüsü vardır; şehirlerin, evlerin, kalplerin...”
Yalancı onlar Mete kanma sen onlara
Yüzyıllarca bizi masallarla büyüttüler Mehlika! Aslı olmayan masallarla...
İnsaf kökünden türediğini söylediler insanın ve yine dünyanın insan üzerine kurulduğunu. Hepsi kocaman bir yalan biliyor musun Mehlika?
İnsaf kökünden türediği söylenen insanlar çok insafsız!
İnsanın üzerine kurulduğunu söyledikleri dünyadaysa insanın yaşaması imkânsız!
Zaten hayat da öyle değil miydi? Neyi yadırgayıp, neyi yüz hor görüyorsa bir şekilde gelip o insanı buluyordu. Bir şekilde kabul ediyordu insan ve bir daha yadırgayıp hor görmemeyi öğreniyordu.
Kapatın bütün ışıkları, sokak lambalarını şehrin uykusu var!
Ana kucağı, büyük ve şatafatlı yalanlarımızla çığırdan çıkarttığımız dünyada bir insanın sığınabileceği en sakin, en güvenli limandı.
Kalp önemliydi, çünkü ana rahminde var olan ilk organ oydu; insanın en çok yaralandığı yerin de orası olduğu gibi...
Dokunmasını bilirseniz bir insanın kalbine, o insan size sırlarını anlatır, öpebilirseniz bir insanın kalbini, o insan size varlığını armağan eder...
Sayfa 140 - Akıl Fikir YayınlarıKitabı okudu
Sürekli nesillerin aptallaştığından bahsedip duruyoruz ancak bir kişi de demiyor ki bu nesilleri biz yetiştiriyoruz!
Yaşıyorum ve yaşarken yaşadığımı unutuyordum.
Sayfa 240Kitabı okudu