Güldürdü :)
Ahmet: Esselamün aleyküm.
Mansur: Ve aleykümüs-selam. A, safa geldiniz. Buyurunuz beyefendi!
Ahmet: (Arapça) Ben "beyefendi" değilim.
Mansur: (Gülerek) Demek yekden (birden) paşa oldunuz!
Ahmet: (Yine Arapça) Ben Türkçe bilmem. Arapça söyleyiniz.
Mansur: Vay! On günde unuttunuz mu? Geçen gün Mehmet Efendiyle güzelce konuşuyordunuz.
Ahmet: (Arapça) Evlad-ı Türk (Türk evladı) yanında Türkçe bilirim, lâkin evlad-ı Arap (Arap evladı) yanında unuturum.
Mansur: Haydi, hatırınız için öyle olsun. Arapça konuşalım! İyisiniz inşallah beyefendi?
Ahmet: Beyefendi değilim.
Mansur: Sahihan (gerçekten) paşa mı oldunuz?
Ahmet: Hayır.
Mansur: O hâlde ne diyeceğiz?
Ahmet: İsmim "Ahmet", mahlasım "Şunudî"dir.
Mansur: Ahmet Şunudî Bey.
Ahmet: Bey değilim.
Mansur: Ahmet Şunudî Efendi.
Ahmet: Efendi değilim. İsmim Ahmet Şunudî'dir.
Sayfa 174
Çocuklarımız eşit midir?
Gelecek diye anlam yüklediğimiz çocuklar, ileride uzun yaşları olacak, büyüyecek diye mi gelecektir, yoksa büyürken getirecekleri veya yaratacakları mıdır gelecek? Psikologların, psikiyatrların sürekli geçmişine inmek istedikleri çocukluğun elbette yaşamda önemli bir yeri vardır. Sayısız araştırmalar ve analizlerin sonucunda çocukluğun gelişim ve
“KY: Evet ağbey, Kürt’üz. Bizim köy hep öyle.
G: Evde Kürtçe mi konuşursunuz?
KY: Başka ne konuşalım ağbey. Zaten annem başka bir dil bilmez ki?
G: Sen nasıl Türkçe öğrendin.
KY: Devletin okulunda öğrendim ağbey. Sonra da askerde “Ali Okulu”nda iyice benzeterek öğrettiler.
G: Nasıl yani?
KY: Dayakla ağbey. Güzel kaval çalardım, çavuşum kavalı başımda kırdı, “Sen önce şu dilini düzelt, eşekçe mi konuşuyorsun!” dedi.”
