"Halka umut vermek için bir düşman gereklidir. Biri ırkçılığın alçakların son sığınağı olduğunu söylemişti. Ahlaksal ilkeleri olmayanlar genellikle bir bayrağa sarılırlar, soysuzlar da daima ırklarının saflığıyla övünürler. Milli kimlik, mirastan yoksun kalanların son pınarıdır. Şimdi kimliğin anlamı, nefret üzerinde temelleniyor, aynı olmayana duyulan nefret üzerine. Nefreti uygar bir tutku olarak beslemek gerekir. Düşmanı, halkların dostudur. İnsanın kendi sefilliğine mazeret bulabilmesi için nefret edecek birine gereksinmesi vardır. Nefret insanların en kadim tutkusudur. Anormal olan durum sevgidir. İsa bu nedenle öldürüldü, doğaya karşı olan bir şeyden söz ediyordu. İnsan birini, bütün bir ömrü boyunca sevemez, bu olanaksız umuttan zina, ana katli, dosta ihanet doğar. Oysa insan ömür boyu birinden nefret edebilir. Yeter ki nefretimizi körüklesin. Nefret yüreği ısıtır."
Umberto Eco - Düşman Yaratmak
Simon ve Sartre.
Mektuplarını, öykülerini okuyunca içimizden biriymiş gibi geliyor. Üniversite yıllarından itibaren başlayan harika bir aşkları var. Aşk anlayışları ve ilişki biçimlerini kendi pratik yaşam dinamiklerimin üzerine kurmam tamamiyle imkansız gibi görünüyor. Onlar kendi ve hatta bizim zamanlarımızın da ötesindeydiler. Sadece kadın değil, erkek bedeni üzerinde de hegemonizmi red ediyorlardı. Aşk var, bir yüze bağlılık yok. Hem güzel, hem korkunç. Hem çekici, hem kahredici. Tutku ve kıskançlık dolu. Hiç evlenmediler. Evliliği red ettiler. Bir birini hem bu kadar ayrıyken, hem birlikteyken tamamlayan çok az kişi vardır. İkisi de Avrupa entelektüel dünyasında otorite. İkisi de politik bir angajman içinde. Kıskançlık var. Mesleki çatışma var. Tecrübe yoğunluğu var. İdeolojileriyle yaşamları arasında paralellik var. Aşk var, tutku var. Var da var. 20. Yüzyılın ve sol jenerasyonun rüya çiftiydiler...
