ne ekersen onu biçersin.
Aslında yaptığımız şey halı dokumak.
Attığımız her adım.
Yaptığımız her iyilik, her kötülük birer ilmek.
Unutulur gider sanıyoruz.
Oysa halının üzerine işleniyor.
Halı bittiğinde bakıyoruz üstüne, her şey görünüyor.
Doğrular, yanlışlar, hatalar, sevaplar.
Bir de kimimiz kilim dokuyoruz, kimimiz ipek halılar. Kiminde büyük emek var; kimi makine halısı gibi, pek bedavadan, özensiz yapılmış.
Baba çınardır
Babam, neye sevinirim bilir misin? Senle olduğumuz
her anı sevgi, ilgi ve insanlıkla geçirdim.
Bugün akıl hazineme bir bilgi daha ekledim. Nasıl davranış görmek istersen öyle davranacaksın!
Sayfa 10 - pdfKitabı okudu
Ahmet Hocam bu nasıl benzetme :)
Ablam, Bursa Kız Lisesi’nde
okuyor. Hani, kızların bir dönemi vardır; civciv
kadar tatlılıktan tavuk kadar güzelliğe geçtikleri,
piliç diye adlandırılan, ama “culuk” kadar çirkin
oldukları bir dönem. Aha, işte tam o dönem.
Şimdi dünya güzeli.
Türkçe konuşalım
– Televizyon izledim deme kızım. Seyrettim
de.
– Kuzen deme kızım, Teyze oğlu de.
– Türkçe konuş kızım, Türkçe.
Düşünüyorum da şimdi olsa memur maaşıyla üç çocuk, markaları alamadan, giyemeden, arkadaşlarımıza hava atamadan tatmin olur muyduk? Bunları hiç yapamadık. Annem dikti, giydik. Büyükler kullandı, verdi, giydik. Sokakta fakir de, zengin de aynı giyinirdi.
"Bazen düşünüyorum da hayatta her şeye sahibim; ama bazen o kadar boş şeylere üzülüyorum."
ahh şu yoksulluk !
Geçenlerde Lösev’den bir broşür geldi. Ülkede
kan kanserine yakalanan çocukların %87’si fakir
aile çocukları. Bunların %11’inin hastaneye
gitmek için otobüse binecek paraları yok.
Bu ülkenin çocuklarını iyi ve sağlıklı
beslememiz lazım.