Aslında yaptığımız şey halı dokumak.
Attığımız her adım.
Yaptığımız her iyilik, her kötülük birer ilmek.
Unutulur gider sanıyoruz.
Oysa halının üzerine işleniyor.
Halı bittiğinde bakıyoruz üstüne, her şey görünüyor.
Doğrular, yanlışlar, hatalar, sevaplar.
Bir de kimimiz kilim dokuyoruz, kimimiz ipek halılar. Kiminde büyük emek var; kimi makine halısı gibi, pek bedavadan, özensiz yapılmış.
Bugün akıl hazineme bir bilgi daha ekledim. Nasıl davranış görmek istersen öyle davranacaksın!
Sayfa 10 - pdfKitabı okudu
Resepsiyonun köşesinde bir kırlangıç yuvası var; üç yavru, kafalar dışarıda, gagalar açık. Anne ve baba gidip gelip yiyecek getiriyorlar ve ayrı zamanlarda geldikleri için birbirlerini görmüyorlar. Anne birinci yavruya yem veriyor, birazdan baba gelip ikinciye, anne tekrar geldiğinde üçüncüye, baba gelip birinciye. İnanılır gibi değil, sırayı hiç şaşırmadılar: ADALET.
ne ekersen onu biçersin.
Düşünüyorum da şimdi olsa memur maaşıyla üç çocuk, markaları alamadan, giyemeden, arkadaşlarımıza hava atamadan tatmin olur muyduk? Bunları hiç yapamadık. Annem dikti, giydik. Büyükler kullandı, verdi, giydik. Sokakta fakir de, zengin de aynı giyinirdi.
Baba çınardır
Babam, neye sevinirim bilir misin? Senle olduğumuz
her anı sevgi, ilgi ve insanlıkla geçirdim.
Bir topan ekmeğin yemedim ama cahilin başının tacı olacağıma, âlimin ayağının tozu olurum.