"Birisinin kuşu bir yerden uçarsa, o yerde artık zor kalır. Kendi evinde yabancı olur." Acaba benim de bir kuşum var mı? Kendi kuşum?
Bodrum katı seviyorum. Bazen oraya dönmek istiyo rum. Bazen şu yeryüzünde inilebilecek en derin yer orasıy mış gibi geliyor. Kendi içimde bir bodrum taşıdığımı anla yalı çok oldu. Başlangıç noktam olduğunu keşf e ttiğimden beri sürekli oraya dönüyorum. Şimdi kendi bodrumumda yürüme ve onun duvarlarına dokunma cesaretine sahibim. Hatta basık tavanına bir lamba asmayı da planladım. Bodrum kat artık beni korkutmuyor. Oraya gitmek istiyo rum. Ama bu kez korkmadan ve açık gözlerle.
Benim de annem gibi sadece bir tane ışığım var.
Kapanınca içim kapkaranlık olur. Küsünce bütün dünyaya küserim, herkesten çok da kendime.
İnsanın keyfi bozulunca geri toplaması çok zor oluyor.
Emir kaş göz işaretiyle bana bir şeyler söylemeye ça lışıyor. Ama ben işaretlerden anlamayacak kadar aptalım. Daha açık bir mesaj göndermek zoruna kalıyor.
Nereye gi dersem gideyim düşünmekten vazgeçemiyorum; annemin yatağının kılıfını değiştirirken, Şadi'yi okula götürüp geti rirken, hatta Hüseyni'nin kan tutmuş gözlerine bakarken bile. Emir bacak bacak üstüne atmış oturuyor, bazen bacak larının yerini değiştiriyor. Bacaklarla bir problemi yok, sus kunlukla var. Konuşmaya başlıyor. Laflarını dinleyecek bir kulak yok. Laflar havada şişerek odayı dolduruyor.
Kelimeyi bir gömlekmiş gibi herkesin üstünde deniyorum. Gömleğin kime daha çok yakıştığını düşünüyorum.
Birdenbire meraklanıyorum: "Ya kelime bana aitse?"
Her hasta için yapılması gereken, ama benim beceremediğim şey; moral vermek. Bu konuda başarısızım.
Baş başa kalışımız hiç de filmlerdekine benzemiyor. Ne bir ses var ne de bir müzik. Sokakta karşılaşmış bir kadın ve bir erkek gibiyiz, önce birbirimizi nereden tanıdığımızı hatırlamamız gerek. Ama bu noktada hafıza yeterli değil, başka bir şeye, muhtemelen aşkla ilgili bir şeye daha ihti yacımız var.
Mektupta yazdığına göre, insan, ancak gündelik yaşamından uzakla şınca gerçekte nelere sahip olduğunu anlıyormuş.