Uçurtma Avcısı

Sonuçta, mutlaka dünya kazanır. Düzen böyle.

Çocuklar boyama kitabı değildir. Onları en sevdiğin renge boyayamazsın.

Bu dünyada hiçbir şey bedava değildi.

Bir kar fırtınasının ortasındayım. Rüzgâr yüzümü kamçılıyor, tabakalar halinde, hızla savrulan kar taneleri gözlerime batıyor. Bembeyaz katmanların arasında tökezleyerek ilerlemeye çalışıyorum. İmdat diye bağırıyorum, ama rüzgâr çığlıklarımı boğuyor. Düşüyorum, karın ipinde soluk soluğa yatıyorum; beyazlığa karışmışım; rüzgâr kulaklarımda inildiyor, karın taze ayak izlerimi sildiğini görüyorum. Artık bir hayaletim, diye düşünüyorum; ayak izi olmayan bir hayalet.

Allah var, olmalı. Şimdi dua edecek, O’na yakaracağım; bunca yıldır O’nu ihmal ettiğim, yalan söylediğim, ihanet ettiğim, hiçbir cezaya uğramadan, özgürce günah işlediğim için ... bir de O’na, bunca zaman görmezden gelip şimdi sıkışınca, sırf ihtiyaçtan başvurduğum için beni bağışlamasını isteyeceğim.

Ama bence, Süreyya’nın geçmişini umursamayışımın en önemli nedeni, benim de kendime ait bir geçmişimin olmasıydı. Pişmanlık nedir, çok iyi biliyordum.

Özü sözü doğru olanların ortak yönü de
budur: Karşısındaki kişinin de içten konuştuğunu sanırlar.