“Yahu şu çocuğun elinden biri tutsa birinci ligde oynar valla” diyorlardı.
Diyorlardı ama bu ülkede “elinden tutulacak o kadar adam vardı ki” şans bazılarına gülüyordu, o kadar.
Resim yaparken yaşadığı dünyadan çıkıyor, başka bir âleme giriyor, orada çok mutlu oluyordu. Orada kötülükler, hastalıklar, ölümler, savaşlar, kırımlar, kıtlıklar yoktu. Yoksulluk yoktu. Herşey pembe bir tülün ardında parıldıyordu.