Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.24
Yılmaz Güney – Sanık / Korku Yaşanmadıkça Yenilmez
Selimiye Üçlemesinin üçüncü ve son kitabı.
1.ve 2.kitaplar arasında ufak da olsa bir bağlantı vardı ama bu kitap diğer ikisindeki karakter ve olaylardan bağımsız bir kitaptır. Üçlemedeki yerini belirleyen şey, aynı yıllarda aynı cezaevinden yazılmış olmasıdır. Kitabın dili gayet akıcı ve fakat işkence sahneleri o kadar ağır ki, okuyucuyu
Korkuyu Beklerken
"Korkuyu Beklerken”, Oğuz ATAY’ın ilk okuduğum kitabı. Kitap sekiz kısa hikâyeden oluşuyor. Her bir hikâyede karamsar, umutsuz, yalnız, toplumdaki diğer insanlardan farklı ruh hallerindeki insanların iç dünyalarından örnekler var.
Kimi toplum dışına itilmiş, kimsesiz- sahipsiz kalmış, kimi bir şekilde hayatımıza girmiş, sonrasında unutup gittiğimiz, kimi kendi kendine oluşturduğu bir korku dünyasında yapayalnız kalan ya da yalnız kalmak için kendini bir korku dünyasına hapseden, kimi değer verilmeyi bekleyen, ufacık bir umuda sarılmış mutsuz, yalnız insanların hikayeleri…
Genel olarak, mutsuz ve hayata küsmüş insanların hikâyelerini anlattığından çok olumsuzluk yüklüyor insana ve bu yüzden okumak biraz yorucu. Yine de her bir hikâye ayrı bir tat bıraktı bende. İnsanın ruh dünyasındaki değişimler çok iyi anlatılmış, sanki kendi iç sesinizle konuşuyormuşsunuz gibi akıp gidiyor hikâyeler.
En çok “Ne evet ne hayır” adlı hikâyeyi okurken zorlandım ve bitmesi için sabırsızlandım diyebilirim. Hikâyenin anlatımında sık sık yapılan parantez içindeki açıklamalar beni yordu.
En beğendiğim hikâye, “Korkuyu beklerken”; beni en çok etkileyen ise belki yazarın kendi hikayesi olduğundan “Babama mektup” oldu.
Bu anlattıklarım gözümü korkuttu mu? Hayır. Tam tersi daha çok merak uyandırdı. Sonuç olarak, Bir daha Oğuz ATAY okur muyum? Kesinlikle evet. “Tehlikeli Oyunlar” ve “Tutunamayanlar” okuma listemde yerini aldı bile.
Merak edenlerin okumasını tavsiye ederim ve keyifli okumalar dilerim.
Dönüşüm Franz kafka
Ana karakterimiz Gregor Samsa’nın sabah uyandığında böceğe dönüştüğünü fark etmesiyle başlar her şey. Hayatında hiçbir şey eskisi gibi değildir. Bir böcek gibi hareket etmeyi, beslenmeyi ve yaşamayı öğrenmek zorundadır. Hepsinden önemlisi ona muhtaç olan anne, baba ve kız kardeşinin onu böyle kabul edip, onsuz yaşamaya alışması gerekir. Samsa’nın
Dikkat ! Spoiler(#tatkaçıran) içerebilir.
Bir ara macerası kitabı okumak isteyenler buyursun . Okurken şunu da bir köşede tutmak lazım: Kitap, kemdisinden sonra yazılan ıssız ada maceralarını anlatan kitaplara da ismini vermiş. "Robinsonat" .
Bir gün ıssız bir adaya düşseydiniz yanınıza ne alırdınız sorusu bu kitaptan icat edilmiş gibi hissettim. En ince ayrıntısına kadar ıssız adada hayatını nasıl sürdürdüğünü anlatıyor. Bir gün gerçekten böyle bir adaya düşsem ne yapardım dersem bu kitabı aklıma getirir ve öyle düşünürdüm.
Bu kitapta başka ne var derseniz:
- Sömürgecilik dönemini iyi yansıtıyor diyebiliriz.
-Yüzeysel de olsa bir Tanrı sorgulaması var. Korku, ümit ve yalnızlık nedeniyle Tanrı' ya nasıl tutulduğunu anlatıyor.
Kitabın sonundaki bölümlerde ise son gibi değil de başka bir kitabın macerası gibi hissettiriyor..
Kitaptaki bazı Sefil, zavallı gibi tabirler, hayvanlara ve insanlara bakışı biraz sinirinizi bozsa da dönemin şartlarına göre normal olduğunu da aklımızdan çıkartmıyoruz.
Keyifli okumalar.
#kitapdünyambirlikteokuyor #kitapdünyam2021
Kitabın ismi ile içeriği tamamen uyumsuz
Asıl adı Aurore Dupin olan Fransız yazar George Sand'den okuduğum ilk kitaptı. Böyle yanıltıcı ise bir daha okuyacağım sanmam :)
İlk defa kitap başlığıyla içeriğinin bu denli uyuşmadığı bir eser okudum. Lanetli Göl'ü korku-gerilim kitabı olarak aldım ama bu türde tam bir hüsran çıktı. Yazar nasıl böyle bir başlık bulma gibi bir gaflete
Dokuzuncu Hariciye Koğuşu Türk Edebiyatında “insan ruhunun ve derinliklerinde ve labirentlerinde dolaşan ilk roman” olması ve hasta bir insanı ve onun psikolojisini ele alması bakımından önemli bir yere sahiptir.
Türk edebiyatında bir ilk olarak kabul edilen Dokuzuncu Hariciye Koğuşu, Tanpınar’ın dediği gibi”acının ve ıstırabın yegane kitabı” olarak hem kemiyet hem de keyfiyet bakımından başka hiçbir eser olmasa da Türk romanının var olduğuna delil gösterilebilecek kudrette bir eserdir.
Peyami Safa’nın çocukluk ve gençlik dönemlerinden fazlasıyla izler taşıyan roman, hem umudu ve umutsuzluğu, hem de sevinci ve felaketi aynı sayfalara sığdırabilmiş olması bakımından insanın eşsiz bir tarifini sunuyor.
sayfa 8
Küçükler çok benzeşirler:Korku ile acının derinleştirdiği anlayışlı gözler, yaşlarına nisbetle ağır tecrübelerin kırıştırdığı ve soldurduğu manalı yüzler, tahammülün düşürdüğü başlar ve ümit...
sayfa 9
Yalnız başıma demir parmaklıklı kapıdan içeriye girerdim, dokuzuncu hariciye koğuşuna doğru ağaçların bile sıhhatine imrenerek yürürdüm, camlı kapıların garip bir beyazlıkla gözlerime vuran ve içimden korku ile karışarak yuvarlanan parıltıları arasında o dehlize girerdim ve yalnız başıma bir köşeye ilişirdim, kımıldamazdım, susardım, beklerdim, korkudan büzülürdüm, rengimin uçtuğunu hissederdim.
Yeni yılımın ilk kitap incelemesi olarak Korkuyu Beklerken’i detaylı bir şekilde anlatmak geldi içimden. Bunun temel sebebi kitabın 196. Sayfasında geçen “Ben buradayım sevgili okuyucum, sen neredesin acaba?” diyerek bizlere olan sitemini dile getirmesi olmuştur. İncelememin geneli kitaba ismini veren korkuyu beklerken adlı öyküsü olacak. Şunu
700 küsür sayfalık bir kitabın sonuna gelince insan boşluğa düşmüyor değil tabi.
Kitabı kapattığımda hissettiğim şey yorgunluktu.
Evet, Şehsuvar Sami ile birlikte o kadar yer gezmiş, o kadar hayal kırıklığı, ümit, kuşku ve heyecan yaşamıştım ki hakikaten onun kadar yorulmuştum.
Kitapta şöyle bir cümle geçiyordu ki bence kitabın özeti niteliğinde
"İbrahim susar - çünkü konuşmaktan acizdir, muhtaçlık ve korku da tam burada yatar. Zira ben konuşurken kendimi anlaşılır yapmazsam, gece gündüz durmadan konuşsam da bir şey demiş olmam. İbrahim'in durumu budur. Çok şey der de bir tek şey bile diyemez.."
Varoluşsal felsefenin kurucularından olmasına rağmen az bilinen bir felsefeci
