akşam en güzel masaldır
iyi anlatılırsa
doğru olan her şeyde biraz
öfkeli, biraz yılgınlık vardır
der, bir kıssa.
câm incelince şarap da incelir
yaşam, acıdan kırmızıya
ölüm, hüzünden beyaza
ve bir gül gelirse
bu yol ayrımından gelir
mutlaka ve nasılsa
kendi elimizle kurduğumuz gurbetten
daha zor bir sürgün yoktur
yaşasak da yaşamasak da.
umuda ve sonbahara hüküm ki:
gülün saltanat devrinden
ne sevdikse bugünden
ve ne kaldıysa dünki
acıyı yakuta döndürsün,
hüznü döndürsün elmasa.
akşam en güzel masaldır çünki
Hilmi Yavuz
Akşam en güzel masaldır
iyi anlatılırsa.
Doğru olan her şeyde biraz
öfke, biraz yılgınlık vardır
der, bir kıssa,
câm incelince şarap da incelir,
yaşam acıdan kırmızıya,
Alfabe
-İsmet Özel'in Amentüsüne meyan kökü basarak-
Bazı insan
Ceviz adamdır derdi babam
Bu sözün ne denli küfür olduğunu hala bilmiyorum
Ama bir bahar akşamı
Kalbimden kesince duvağı
Dilimi kemiğinden daha gür bir küfür kavradı
Aktı gitti bir incinmişlikten
Akıp gitti ademden serüven
Şarap görmemiş bir mahzen
Aşk diye kendinden
Neden Siyahasöz?
İnsanın en sevdiği olup, ihanete uğraması. Işığa, Umuda doğru koşup, yerden yere savrulup ayakları üzerinde duramaması. Güzel şeyler olması ümidi ile uyuduğu her gece, kötü kabuslar görüp, sabah a kalmamayı istemesi. Her günü yorgun, beklentisiz, insanların sahte yüzlerine kanıp, dünyada var olmaması nedeni ile Siyahasöz
sen benimle gökyüzünde koşmayı
sen benimle ölürken buluşmayı
paylaşabilir misin
güneşi koklayınca çatlayan bir tohumu
ırmağın yüreğinde çiçeklenen yangını
her akşam yalnızlığı uyandıran toprağı
her sabah bir gölgeyi sevindiren yaprağı
paylaşabilir misin
sen benimle gökleri paylaşabilir misin
hani salkım saçaktır bulutlarda sevgiler
hani bir turna
Otobüsün camına yaslanan, dışarıya bakmayı seyreden hüzünbazlardık, ama yine de muavinin
sunacağı krakerli, topkekli ikramla mutlu olacak tiplerdik, yeter ki ortada mutlu olunacak bir şeyler
olsun. İçimizi kemiren şeyleri unutturan küçük şeyler de vardı. Yol boyunca mutlu olan, varınca içten
içe ölmeye hazırlanan canlılardık artık, çünkü bizim için yolun bitimi ölümdü. Sevmezdik varmayı,
bir cam kenarında devam etmek isterdik hayata.
Yıllar geçti, geçtikçe daha çok geçti. Umuda ve mutluluğa doğru sefere çıkan otobüsümüz yer yer
sancılı duraklarda mola verse de biz kendisinden ve muavinden memnunduk. Bir ömür cam kenarında
tek bırakılmak istemiştik ama nafile. Yaklaşıyorduk artık otogara, acının tam merkezine, kalbin
yükünün arttığı, çekim gücünün fazlasıyla hissedildiği alana... Belki de anıların mezarındaydık...
Zaman biraz daha geçti, bir ses geldi ön taraftan.
Şoför bey konuştu: “Beyler vardık, geçmiş olsun.”
Belki de yeni bir ölümün başlangıcıydı bu, varmak ölümdü.