221022
Kendimi sevmem gerekiyor. Düzeliyorum, toparlanıyorum. Lakin, duygularım ve içimdeki merhamet beni mantıktan çok uzaklara savuruyor. Yüzüne bakmayacağım insanlar için merhamet duygusu ile ellerini yüzlerini sarıp sarmaş dolaş pamuklu yastıklara bırakıyorum. Öleceğim aslında, geride bırakacağım tek şey sevgi, saygı ve bu merhametim olacak. Bu dünyada kazanamıyorum. Hep değersiz ve ilgisiz hissediyorum. Kimi seversem, ilgi göstersem. Sevgimi haykırsam çok daha dipteyim. Birisini sevmek, sevgiye karşılık göstermek bu kadar zor olmamalı. İnsan ilgilenmek, umursanmak ister. Başaramıyorum. Tüm başarısızlakları topladım kendime. Düzeliceğim, önce kendi duygularım daha sonra diğer insanlar!
O kadar çok sabırla beklerken gidenleri görmemişim. Sabırla beklemek mükafat sanmışım. Aldanımşım.Ellerim bomboş, çaresiz, yalnız ve mağlup kalakalmışım. Herkes varmış ben yokmuşum, herkes varmış ben varamamışım herkes gitmiş ben kalmışım. Acı olan da bu. Sahi ben ziyan mı olmuşum? Belki bundandır hiç bir şeyi ve hiç kimseyi umursamayışım. Sahi çok mu önemli umursamak umursanmak. Kişi kendini bilse yetmez mi?
İnsan bir eylemi illa bir gün birileri tarafından fark edilmek,keşfedilmek,takdir edilmek için mi yapar?
Veya bir şekilde ben de buradayım deyip herhangi bir tepki almak, umursanmak için mi?
Umudu şu yönde midir?
Bakın ben sandığınızdan daha fazlayım,derinim.Tanıdığınızı sandığınız kişi ben değilim.
Şaşırdınız mı ?
Unutmayacak mısınız bu yanılgınızı ,bir daha hataya düşmeme dürtüsü ile kendi çıkarınız uğruna?
- Füru-
