·
Not rated
"Piraye'ye Mektuplar" - Nazım Hikmet
"Piraye'ye Mektuplar," Nazım Hikmet'in edebi derinliği ve duygusal yoğunluğuyla dolu, hayatının en önemli dönemlerinden birine ışık tutan bir eser. Nazım Hikmet'in, sevgili eşi Piraye Hanım'a hapishanede yazdığı mektuplardan oluşan bu kitap, sadece bir aşkın değil,
Nazım, dört duvar arasında
Bedeniyle ve ruhuyla.
Piraye de dört duvar arasında, Nazım’dan dolayı
Bedeniyle olmasa da ruhuyla.
Nazım, dört duvar arasında en çok yapılan şeyi yapar; umut eder.
Çıkmak ve Piraye’ye kavuşmak.
Piraye, Nazım’ın umuduna şerbet katar, güç verir.
Nazım güçlü kalır bu şerbetle dört duvar arasında.
Zaman geçer…
Nazım’ın umudu gercekleşir; yarı yarıya
Ceza bitmiştir, çıkmıştır dört duvar arasından
Ancak Piraye yoktur mapushane kapısında.
·
Not rated
"Nazım Hikmet Can'dır"
"Bir sevda adamı olarak duygululuğundan mıdır, incelikli olmasından mıdır, ruhunda mevcut olanla sanatını icra etmek istemesinden mi, yoksa bi duruşu, davası, sönmeyen bir ateşi olduğundan mıdır bilmiyorum, o şey her ne ise, dört duvar arasında, demir parmaklıklar ardında, sürgünde, gurbette, özlemde, yürürken, gökyüzüne bakarken, birilerini ve bir şeyleri özleyip korkarken, umut ederken hiç tükenmeyen kalemiyle tüm bunları fazlasıyla edebiyata geçirebilmiş bir isimdir!
Seni düşünmek güzel şey,
ümitli şey,
dünyanın en güzel sesinden
en güzel şarkıyı dinlemek gibi birşey...
Fakat artık ümit yetmiyor bana,
ben artık şarkı dinlemek değil,
şarkı söylemek istiyorum...
Aşkı ve kavuşamamayı ,hep düşünüp hiç unutamamayı ondan daha iyi kim anlatabilirdi zaten? Sevmenin de en nihayetinde bir umut işi olduğunu ve umudun sürekli diri tutulması gerektiğini bir kaç şiirini okuyunca anlıyorsun zaten. Umutsuzluktan,sevilmemekten yani kabul edilmemekten yandığı kadar ne yakmış insanın içini? Türk edebiyatındaki en usta kalemlerden birinden çıkan benzersiz şiirler. Okumak gerek.
Ne eksik, ne fazla...
Yüreğini vermeli insan .Sıktığı ele, kucakladığı dosta, dokunduğu omuza , gülümsediği yüze , dinledigi söze çünkü ; Verdiğimiz kadar alacağımız bu dünyadan yani ektiğimiz kadar biçeceğiz.Bir umut ışığı olduğumuz kadar, bir gönül dolusu insanlık paylaştığımız kadar...
Ne eksik,
ne fazla;
Sadece hak ettiğimiz kadar.
Nazım Hikmet romanı 1962'de yazmış. Nazım Hikmet'in son eseri. Romanı bitirdikten kısa bir süre sonra hayata veda etmiş. Roman Rusça yazılmış. Türkçeye ise Fransızcadan çevrilmiş1966'da. Fransa ve SSCB'de "Romantikler" adıyla basılmış. Nazım'ın kendisiyle özdeşleştirdiği Ahmet'in 1921'de arkadaşı Süleyman ile Milli Mücadele'ye katılmak için İstanbul'dan Anadolu'ya geçişi,, Bolu'da öğretmenlik yapmaları, Komünizm, Marksizm, proleterya, toplumsal sınıf vb. kavramlarla tanışmaları. Bunun ardından Rusya'da meydana gelen toplumsal değişimi görmek için oraya gitmeleri bilinç akışı yöntemiyle anlatılmış. Bunlar anlatılırken ülkemizde olan önemli olaylara da değinilmiş. İstanbl'un işgal altında olması, Büyük Millet Meclisinin İstanbul Hükümeti'nin varlığına son vermesi, Kürt İsyanı'nın patlak vermesi gibi. Romanda geçen Ahmet, Anuşka, Si-Ya-U, Benerci (Nazım'ın şiirlerinde geçen isimler) gibi gerçek kahramanların olması romanı daha inandırıcı ve etkileyici hale getirmiş. Roman zor hayatlar yaşayan devrimci insanların yokluk içindeki mücadelesini anlatıyor. Bunu yaparken de karamsarlık ve umutsuzluk yaymıyor. "İnsan varsa umut vardır, Mücadele ediyorsan yaşamak güzel şeydir." diyor. Ben bu romanı yıllar önce okumuştum. Tekrar okuduğumda pek çok yeni şey gördüm ve romanı çok başarılı buldum.
