Eriyor ömrüm...
Neresinden tutunmalıyım hayatın
Hangi şehre bağlamalıyım yüreğimi, Bilemiyorum...
Ve Sen gittin!
Ben hala şiirler yazıyorum nefes nefese
Şahlanıyor kalemim
Ayak ucuna dokunan toprak misali
Şöyle bi durup düşündükten sonra
Aslında kimseye ihtiyacım olmadığını itiraf etmeliyim
Az sev, üstünü ben tamamlardım derdim kendi kendime
Ama anlamını yitirmiş cümleler kadar
Boş ve manasız geliyor artık.
Gereksiz varsayımlarla ömür geçmiyor
Şimdi geceye selam söyleyip duvarlarıma tebessümler bırakıyorum
Ve artık sadece kendi
Umutsuz değilim, yoksa yaşayamazdım. Onun içindir ki, hikayem umut ve yalnızlık içinde son buluyor.
Sayfa 162Kitabı okudu
Umut, her türlü psişik ve özelliklede depresif acı şeklinde var olan olası anlamların anlaşılabilmesidir; böylelikle soğuk bir şekilde natüralist de olabilen psikiyatrinin etkisi altında kalmış kamuoyunun, değerini ve anlamını acımasızca reddettiği acının değer ve anlam ufukları tanınmış olacaktır. Ama her halükârda yalnızlık yoksa ne depresyon ne de melankoli vardır ve depresyondan kaynaklanmış da olsa, ruhun yaralan yalnızlıkta daha çok kanamaktadır; bununla birlikte hayattaki yaşama ve ölmenin, özellikle de acının anlamını görür gibi olmamıza yardımcı olan gene yalnızlığın kendisidir.
“Affetme, pişmanlık ve vicdan azabına karşı olgun bir nefsin cevabıdır.”
“Yoldaşlığı yücelten yoldur lakin yoldaş olmadan yol, manasını tam bulamaz.”