insanlar asırlardır hep birbirine duygularını açtı
ve
kabuğu soyulan elmanın karardığı gibi
duyguları soldu
bir sonraki gelen bir parca daha aldı
evet eski rengine dönmüştü
fakat bir parçası eksildi
her gelende bir parça daha
ve en sona
duygularımızın çekirdeği kaldı
yani hüzün
yani pişmanlık
yani keşkeler
hani gelen elinde bıçakla değilde
bir avuç toprakla gelse
o duygular
zümrüdü anka gibi
belkide küllerinden koca bir
orman olacaktı ama
gelen acımasızdı
gelen bencil
ve bir o kadarda
vurdum duymaz ...