zeynep
@untefined
çünkü dünya benden ibaret
öyle olmayaydı şayet
kafatasımın içinde ne diye dolanıyor
bütün bu güzellik, bütün bu rezalet
hepsi benim, hepsi bana ait.
lise 4/4
130 okur puanı
Ağustos 2021 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
"varacağım dikenlidüzüne. beş köyün yaşlılarını toplayacağım başıma. diyeceğim ki, abdi ağa yok artık. elinizdeki öküzler sizindir. ortakçılık, mortaçkılık yok. tarlalar da sizindir. ekin ekebildiğiniz kadar. ben dağda oldukça, bu böyle sürüp gidecek. vurulursam başınızın çaresine bakarsınız. sonra köylüyü başıma toplayıp, çakırdikenliği yaktıracağım. çakırdikenliği yakmadan kimse çift koşmayacak. "
cabbar gözleri yaşararak:
" işte bu iyi"dedi."ağasız köy! herkesin kazandığı herkesin olacak."
"insanoğlu," dedi kendi kendine, "neleri yok ki... işte bir avuç çocuk, dün eşkıya oldu, bugün elli yıllık eşkıyadan daha tecrübeli, daha usta..."
ağlamaktan, yalnız, avazı çıktığı kadar. ağlamaktan müthiş bir tat duyuyordu.
Okur Takip Önerileri
memede olan olmuştu. gözüne uyku girmiyordu. düşüncelere kaptırmıştı kendini. düşünceler kafasına akın ediyordu. düşünüyordu artık. dünya kafasında büyümüştü. dünyanın genişliğini düşünüyordu. değirmenoluk köyü bir nokta gibi kalmıştı gözünde. o kocaman abdi ağa, karınca gibi kalmıştı gözünde. belki de ilk olarak doğru dürüst düşünüyordu. aşk ile şevk ile düşünüyordu. kin duyuyordu artık. kendi gözünde kendisi büyümüştü. kendini de insan saymaya başladı. yatakta bir taraftan bir tarafa dönerken söylendi. "abdi ağa da insan, biz de..."
yataktan çok yorgun bitkin kalktı. bütün yorgunluğuna, içindeki bütün karanlığa karşın, yüreğine bir yerlerden bir ışık, bir aydınlık sızıyordu. yüreğindeki kasveti dağıtan şeyin kendi de farkında değildi. bu sevinç, bu sıcak ışıktan ileri geliyordu. bu ışık nedendi?
gözleri yüzünün yarısıydı ve içlerinde balıklar yüzüyordu.
çünkü benim aklım yol kuşlarının tüneyip sessiz sedasız terk ettikleri bir harabedir.
bir bakıma, yaşama arzusuyla
ölümün çarpıştığı yerdir dünya. toplum yasalarının anlamı da
'bunun içinde düğümlüdür. kimisi o düğüm çözülmesin ister;
kimisi çözülsün düğüm, toplum ferahlasın diye can vermeyi
göze alır...
yıllar sonra ben nedense hâlâ yusuftum. çok düşünüyor, düşünürken dalıp gidiyordum. durmadan ne düşündüğümü soruyorlardı bana. birilerini, bir şeyleri, bir yerleri diyordum, ama yetinmiyorlardı.
"çok az deliren oldu" diye mırıldandı.
sigaradan çektim:
"iyi bir şey mi bu, kötü mü?"
"kötü, çok kötü. yoksa şimdiye böyle mi olurdu memleketin hali?"
"ben çok delirdim, ama memlekete bir faydası oldu mu bilmem," dedim
elini uzatıp elimi kavradı, sımsıcak, acıtarak sıktı.
"olmuştur, mutlaka olmuştur," dedi.
"yani ben senin için bir tür uyuşturucu muyum?" diye dalga geçtim. havayı yumuşatmak istiyordum.
bu çabamı takdir eder gibi gülümsedi. "evet, sen kesinlikle benim uyuşturucumsun."
kendimi ölümsüz olarak görüyorum. mekandan ve zamandan kopalı yıllar oluyor. bir kıza âşık olmuştum. onu görmek için altı saat yol almam gerekiyordu. bir sabah, treni kaçırdım. âşık olmaktan vazgeçtim. kendinden vazgeçmenin ne olduğunu asıl ben bilirim.
-yani toplum düzelirse ortalıkta aptal ve kötü insan kalmayacak mı diyorsunuz? diye sordu
-en azından, toplum düzelirse insanın akıllı, aptal, iyi ya da kötü olmasının hiçbir önemi kalmayacak.
-evet, anlıyorum; herkeste aynı dalak olacak.
- ama gördüğü eğitimi, yetiştiği dönemi unutma, dedi Arkadiy.
- gördüğü eğitim mi? her insan kendi kendini eğitmek zorundadır; sözgelimi, benim gibi... döneme gelince, neden yetiştiğim döneme bağlı olacakmışım? varsın o bana bağlı olsun.
bir gün rahmetli annemle tartışıyordum:"seni dinlemek istemiyorum" diye bağırıyordu... sonuna şöyle dedim ona:"beni anlayamazsınız anne ikimiz ayrı kuşakların insanlarıyız çünkü." bu sözüme çok gücendi, bense "ne yapayım," diye düşünmüştüm, "ilaç acıdır, ama gene de yutmak gerekir." işte sıra şimdi bize geldi, çocuklarımız onların kuşağından olmadığımızı söyleyecekler bize ve biz bu acı ilacı yutacağız.