hafızamın ergenlik çağı hırçınlığı hala şu nasihatı veriyor bana :'Unutmak insana hastır ve özgürlüğün kötü tarafını temsil eder'...
Can yayınları
"Doğamızın herhangi bir yetisinin diğerlerinden daha üstün olduğunu söyleyebilirsek bence bu, bellektir. Belleğimi- zin gücünde, zayıflıklarında, ayarsızlıklarında, zekâ yetilerimizin hepsinden daha anlaşılmaz bir yan var. Bellek denen şey bazen öyle tutucu, öyle işe yarar, öylesine uysaldır. Bazen de o derece şaşkın ve zayıf! Başka zamanlarda da öylesine dik başlı ve yola gelmez! Gerçi biz insanlar her bakımdan bir mucize sayılırız ama anımsamak ve unutmak yeteneğimiz özellikle anlaşılmaz bir sır!"
Öyle çoktu ki unutmak istediklerim. O zaman hayatımızın şiiri unutkanlıktan geçiyor galiba diye düşündüm. Herkesi ve her şeyi unutmaktı alın yazımız.
Everest YayınlarıKitabı okuyor
Ölüm denen şey, yaşam denen bu bayağı ve ehemmiyetsiz içki sofrasını unutmak için kafaya dikilen bir kadeh içkiydi belki de.
Sayfa 46 - TimaşKitabı okudu
BELKİ DE BULUNUR AY IŞIĞINDA
Kalbim o heyelan gününde durdu
Yorgun bir ırmaktı; çırpınıyordu
Bir yol arıyordum denize doğru
Ölü bir geceden gündüze doğru
O müzmin şarkıyı unutmak için
Nağmeler devşirdim dudaklarından
Adınla buluşan bir ize doğru
Nasıl da sevmiştim dağları öyle
Şimdi ta yerlere değdi başları
Çölleri bilmeyen yolcular gibi
Susacaksan, sustur önce kuşları
Kendimi bütün ruhumla unutmanın uykusuna bırakmak istiyordum. Unutmam mümkün olsaydı , unutmak sürekli olsaydı , gözlerim kapansaydı da azar azar uykunun ötesine , mutlak hiçliğe gömülebilseydim, varlığımı artık hissedemez olacağım noktaya varsaydim , bir mürekkep damlasında , bir musiki ahenginde ya da renkli bir ışında erir giderdim ve sonunda dalgalar ve şekiller öyle büyülerdi ki , hissedilmezin içinde silinir , yok olurlardı . O zaman dileğime kavuşurdum .
Sayfa 35Kitabı okudu
“Sen beni unutmak istedin”
Issız eski parkta karlar içinde, arıyor geçmişi iki gölge. Yalnızca şiirde bile olsa “özlem” ve başka dilde ve başkaları için söylenmiş bile olsa “aşk”. Geçmişlerini arayan, artık gerçekte var olmayan geçmişe boğuk sorular yönelten bu gölgeler onların kendisi değil miydi? Gölgeler canlanmak isteyen ama bunu artık başaramayan gölgeler. Kendilerini bulmak için boş yere didiniyor, cansız ve güçsüz çabalarla kendilerinden kaçıp, kendilerini yakalamaya çalışıyorlardı. Benden bişeyler kalmış burada, o yıllara ait bir şeyler, okyanus ötesine bütünüyle gitmemişim, kendi dünyama hâlâ bütünüyle geçmemişim. Duygularımıza karşı acz içinde geçen yıllar. Sen beni unutmak istedin. Aşk bir cenin gibi bedenin karanlıklarında acıyla dönüp durmaktan kurtulduğu, nefes ve dudak aracılığıyla kendini zikir ve itiraf edebildiği zaman gerçek aşktı. Bu duygu çok ısrarcı olursa, bir an gelir ilmek ilmek dokunmuş tırtıl yuvasını deler, yükseklerden en derinlere doğru yuvarlanır ve ürkmüş yüreğe var gücüyle çarpardı. Ne çok zaman geçmiş ne çok zaman yitirilmişti ama tek bir düşünceyle ve tek bir saniyede en başa dönebiliyordu.
Unutmak ve sanki o kabuslar hiç gerçekleşmemiş gibi hayatına devam etmek, insan için bazen tek çıkar yol. Ama insanoğluna verilen unutma nimetinin, geçmişten ibret alma, dersler çıkarma ve böylece yeni ve daha büyük hatalar yapmama yolunda bize engel de olmaması gerekiyor. Aliya İzzetbegoviç’in dediği gibi: “Ne yaparsanız yapın. Her şeyi unutun, ama soykırımı unutmayın. Çünkü unutulan soykırım tekrarlanır!”
