48 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
“Sen beni unutmak istedin”
Issız eski parkta karlar içinde, arıyor geçmişi iki gölge. Yalnızca şiirde bile olsa “özlem” ve başka dilde ve başkaları için söylenmiş bile olsa “aşk”. Geçmişlerini arayan, artık gerçekte var olmayan geçmişe boğuk sorular yönelten bu gölgeler onların kendisi değil miydi? Gölgeler canlanmak isteyen ama bunu artık başaramayan gölgeler. Kendilerini bulmak için boş yere didiniyor, cansız ve güçsüz çabalarla kendilerinden kaçıp, kendilerini yakalamaya çalışıyorlardı. Benden bişeyler kalmış burada, o yıllara ait bir şeyler, okyanus ötesine bütünüyle gitmemişim, kendi dünyama hâlâ bütünüyle geçmemişim. Duygularımıza karşı acz içinde geçen yıllar. Sen beni unutmak istedin. Aşk bir cenin gibi bedenin karanlıklarında acıyla dönüp durmaktan kurtulduğu, nefes ve dudak aracılığıyla kendini zikir ve itiraf edebildiği zaman gerçek aşktı. Bu duygu çok ısrarcı olursa, bir an gelir ilmek ilmek dokunmuş tırtıl yuvasını deler, yükseklerden en derinlere doğru yuvarlanır ve ürkmüş yüreğe var gücüyle çarpardı. Ne çok zaman geçmiş ne çok zaman yitirilmişti ama tek bir düşünceyle ve tek bir saniyede en başa dönebiliyordu.
“Her zaman sevinin” sevin ve mutlu ol
Yaşamın insana verebileceği o önemsiz ya da son derece sıradan nimetler karşılığında ne kadar fazla şeyi alıp götürdüğünü düşünüyordu. Her insan olduğu şeyden memnun olmalıydı. İnsanın akli ve ahlaki gelişimi ne kadar yüksekse ne kadar özgürse, hayat ona o kadar keyif verir. Bu varlığı bütün gün, hatta belki de ömür boyu mutsuz etmek için nasıl da yetiyordu küçücük bir şey. Sabahtan geceye kadar sevinç duyuyor olmam, bu sevincin benliğimi tümüyle esir alması ve tüm diğer hisleri bastırması bana tuhaf geliyor. Tarifsiz bir acı ruhumu yakıp kül ediyor. Sadece zayıf insan bedeninin artık dengesini yitirdiği ve deha için kabuk görevini daha fazla yerine getiremediği için ölmekte olduğunu fısıldadı…
