Kendimi bütün ruhumla unutmanın uykusuna bırakmak istiyordum. Unutmam mümkün olsaydı, unutmak sürekli olsaydı, gözlerim kapansaydı da azar azar uykunun ötesine, mutlak hiçliğe gömülebilseydim, varlığımı artık hissedemez olacağım noktaya varsaydım, bir mürekkep damlasında, bir musiki ahenginde ya da renkli bir ışında erir giderdim ve sonunda dalgalar ve şekiller öyle büyürlerdi ki, hissedilemezin içinde silinir, yok olurlardı. O zaman dileğime kavuşurdum.
Günün birinde bir kurdu avcılar fena halde sıkıştırır. Kurt ormanda oraya buraya kaçar, ancak peşindeki avcıları bir türlü ekemez. Canını kurtarmak için deli gibi koşarken bir köylüye rastlar. Köylü
Neyinvar? Unutmak istemiyorum.
Neyin var? Zamanın kalbi yok.
Neyin var? Sevmek neden bu kadar yıkıcı. Neyin var? Merhamet ruhunu yitirdi. Neyin var? Yalnızlık tanriya şarkı söylüyor. Neyin var? Aci,sevincten çok büyük
Neyin var? Yaşıyorum, neyim olsun daha.
Sayfa 49
