".. her şey gidiyor, yok oluyor, bizim için kayboluyor. Çok az, çok çok az şey biliyoruz. Ama aslında yeterli sayılır! Güneş parlıyor, hepimizi ışığına boğuyor, herhangi bir yargıda bulunmuyor, bize karşı bir öfkesi yok. Bu kadarını biliyoruz mesela. Bu çok büyük bir derstir."
Düşüncelerin çevresinde duvarlar vardı ve sürekli onların arkasında gizlendiği halde varlıklarından tümüyle habersiz görünüyordu.
... mutluluğun nasıl bir şey olduğunu hatırlama cezası.
Oysa gece her dünyada aynıdır. Işık'ın yokluğundan ibarettir aslen.
Bu duyguyu pek sevmemişti; sürekliliğe, sağlamlığa ve katı gerçeklere gereksinimi vardı.