çok hata yaptım.
her defasında üzerine, yeni hatalar kattım.
uslanmadım bir türlü, bir türlü akıllanmadım.
düşünmedim sonumu, bulunduğum konumu,
ya da engel dolu yolumu.
dünya denen meskende;
üzerime yağmur mu yağar, dolu mu?
bile isteye koştum,
kederlerim çoğaldıkça coştum.
hüzünle biraz lafladık ama;
o doluydu, ben boştum.
aldım yanıma dünden kalanları.
unuttum; dünden bugüne varamayanları.
tek kalemde sildim, kırıldı ucu kalbimin.
gönül sayfamda kara bir iz bıraktı;
silgileri gidenlerin.
sen de üz bu viraneyi, acıma!
zaten daha ne eklenebilir ki ömürlük sancıma?
nasıl olsa oltamı her salladığımda;
yine hüsran takılacak kancama.
alıştım ben, çok dert etme.
bir yolunu bulur aşarım elbet.
sen devam et; kesmeden nefesini koşmaya.
daha çok yolun var çünkü;
geçmişten kaçıp saklanmaya...
Kimi dertten çekmiş kimi gönülden
Herkes dermanın arıyo gördün mü
Bahar yaz aylarım geçti tez elden
Mevsimler kışa varıyo gördün mü
Gördüm viran bağda bülbül ötmüyo
Marazlı koyunu kimse gütmüyo
Kader zararına takas etmiyo
Bir dert alıp beş veriyo gördün mü
Bağrım yandı kimseye seslenmedim
Aşk öldürsün beni ben uslanmadım
Kısmet yağmur oldu ben ıslanmadım
Talih ellere yarıyo gördün mü
Susunca dünyayı duyamadığım
Gönül yettiğince doyamadığım
Benim koklamaya kıyamadığım
Elin bağında çürüyo gördün mü
#HulisiGökmeşe
Insanlara fazla taviz verme hatası, kendi hayatın üzerinde çok fazla söz sahibi olmalarına mahal veriyor (uslanmadım)
Ben, Sen gibiyim...
Ben, sen gibiyim. Ya sen,ben olur musun? Ben,durulmak istemeyen bir nehir. Sen, üzerimdeki virane sal olur musun? Açsam diyorum, yüreğimin Tüm kapılarını sana. Sen,içeri süzülen sevdam olur musun? Darbe üstüne bir büyüğü daha! Ama ben uslanmadım. Ben sen gibi karanlıkta gün/ü yaşadım . Bir dilenci misali soruyorum:
Gün/ümdeki karanlığı yırtan umudum olur musun?
insanlar ve oluşlar-
akan her şeyin içinde bir ışıma.
gölgelerin sığınağı tırnaklarımın kuru, soğuk bodrum katları.
tek kelime diyor meryem
tek hece anlasalar…’
yapı veya biçem bazen önemsiz kalıyor
anlam olmadan.
namütenahi bakışlarımı çerçeveleten bir nokta oluşunuz
anlam-sız noksanlık varlığınız.
izleri sürüyorum oraya buraya
kendime bir yer edinemiyorum, kendime bir yer..” demiş Marmara
hep söyleniyorum ağlayamadan…
kendime bir yer…
sonra yama yapıyorum hep denize
tuzu tenimi daha az yaksın diye
konuşuyorum hâlâ…
konuşuyorum-
hayır uslanmadım henüz meryem
öyle ya da böyle çıkmam gereken bir savaş var
düalite kazanamaz
yarım kalışlar yarım kalamaz
