Paravan yukanda derken sesim öyle kısıktı ki duyup duymadığından bile emin değildim.
Külotunu çıkar.
Demek ki duymuş.
Ya sana çoktan çıkardığımı söylersem?
Ben insanların arasındayım Bayan Fairchild. Bana işkence etme.
Asıl sen bana işkence ediyorsun diyerek öfkelendim
Tamam. Şimdi külottan tamamen kurtul.
Eteğimi kaldınp külotu
Sayfa 34
DUYARLILIK...
Az önce kapı çaldı, açtım baktım komşu kapının önünde hüngür hüngür ağlıyor. Ne oldu? Neden ağlıyorsunuz? diye sordum.
Kedim.dedi. ağzında bir şey var ve hareketsiz duruyor. Lütfen yardımcı olur musunuz? Ne yapacağımı bilemiyorum.dedi.
Tabi, bakalım hemen dedim.
İçeri girdiğimde kedinin ağzından dışarı uzanan uzunca bir ip gördüm ama dolanmış bir şekilde. İpi biraz çektim ama o kadar çekmeme rağmen sonu gelecek gibi değildi... Zaten hareketsiz olan kedi o esnada kaçtı elimden.. çok zorlayamadim o durumda,her şey olabilirdi.
Çok özür diliyorum yardımcı olamadığım için ama kurtarayım derken,zarar vermek istemiyorum. Doktora götürmeniz en doğrusu olur.dedim.
Durdu kadın dedi ki, biliyorum dedi doktora götürmem gerekiyor ve götüreceğim. Ama siz gelmeden önce o kadar üzüldüm ve çaresiz kaldım ki,birine ihtiyacım oldu.dedi. buraya gelmeniz ve ilgilenmeniz beni rahatlattı.dedi...
Bazen insanın çok hassas ve duyarlı olduğu zamanlar oluyor ve kendini savunmasız hissediyor. Muhtemelen komşu da aynı hassasiyet içindeyken duygusal bir destek bekliyordu. Aslında insanın insana verebileceği ne kadar da basit bir şey ama ne kadar da değerli...
Catherine'in kupkuru gözlerle ve olana bitene kayıtsız bir tavırla önündeki kaz kanadını kesmeye başladığını görünce üzüldüm. Kendi kendime, "Ne duygusuz çocuk!" diye düşündüm. "Eski oyun arkadaşının üzüntüsünü nasıl da çabucak unutuveriyor. Onun bu kadar bencil olduğunu bilmezdim doğrusu." Yemek için ağzına bir lokma götürdü, ama yine gerisingeri tabağa koydu. Yanakları kızardı ve gözlerinden yaşlar akmaya başladı. Çatalını yere düşürdü, üzüntüsünü gizlemek için masa örtüsünün altına eğildi. Artık ona daha fazla duygusuz diyemezdim;
Kindle:Loc;Page 82
"Demek sana çiçek gönderdiler ve sende onu odana koydun, üzüldüm doğrusu buna. Odandaki bir eşya olsaydım o çiçekler çıkana kadar bir daha girmezdim o odaya."
