Yâ Rab! Nasıl büyük bir sarayın kapısını çalan bir adam, açılmadığı vakit, o sarayın kapısını, diğer makbûl bir zâtın sarayca me'nûs sadâsıyla çalar; tâ ona açılsın. Öyle de: Bîçâre ben dahi, senin dergâh-ı rahmetini, mahbûb abdin olan Üveyse'l-Karanî'nin nidâsıyla ve münâcâtıyla şöyle çalıyorum. O dergâhını O'na açtığın gibi, rahmetinle bana da aç.
Sözler
Yaşlı bir adam. Yıllar önce kaybetmiş eşini. Çocukları da evlenmiş, farklı şehirlerde yaşıyorlar. Adam köyde yıllardır yalnız başına bir hayat sürüyor. Tek geçim kaynağı damızlık bir boğa. Evinin üst katında yaşlı adam yaşıyor, alt katı ise ahır olarak kullanıyor.
Karlı bir kış günü. Uzun zamandır evde tek başına kalmaktan sıkılan adam arkadaşlarıyla meyhaneye gitmiş.
Günlerdir kar altında aç dolaşan bir aslan, yiyecek bulmak için dağdan köye inmiş. Yaşlı adamın evindeki ahıra girmiş ve boğayı yemiş. Kamını iyice doyuran aslan ahırda bir güzel uyumaya başlamış bu ziyafetin üstüne.
Gece geç vakit yaşlı adam meyhaneden çakırkeyif dönmüş. Her zaman yaptığı gibi, önce ahıra uğramış. Her yer zifiri karanlık. Boğa zannettiği aslanın sırtını sıvazlamış bir güzel. “Aman sen hep iyi ol. Her şeyim, benim en değerli varlığım” demiş. Üst kata çıkmış, uyumuş.
Aslan zaten karnını tok. Sesini çıkarmadan izlemiş adamı. Sonra kendi kendine söylenmiş: “Cahillik de işte böyle bir şey. Benim aslında kim olduğumu bilse, ne gelir okşar ne de yukarıda gönül rahatlığıyla uyuyabilir.”
❝İhtiyarlık ta aklına insanın,
tatlı anıları gelmeli yalnız.
Yazıktır, ihtiyarlara kıymayın,
efendiler, siz de ihtiyarsınız.
Bulutlar adam öldürmesin.❞
Umut her zaman vardır.
Kimsem yok diyenler,
beş vakit çağrıyı unutanlardır.
... ~...
Ben yanmasam
Sen yanmasan
Biz yanmasak
Nasıl çıkar karanlık aydınlığa...
Günler
İlerdeki güzel günler
Beni görmeyecek onlar
bari selâm yollasınlar
geberiyorum kederden.
Sayfa 88 - YKY 40.baskıKitabı okudu